Πέμπτη 11 Ιουλίου 2019

Γιατί ακροδεξιά και ακροαριστερά μισούν τις φιλελεύθερες ιδέες

Γιατί άκρα δεξιά και άκρα αριστερά αντιπαθούν τόσο πολύ τις φιλελεύθερες ιδέες;.

Τι τους κάνει να παθαίνουν αναφυλαξία απέναντι στο ιδεολογικό ρεύμα που υπερασπίζεται ταυτόχρονα την οικονομική, την πολιτική και την κοινωνική ελευθερία, τα ατομικά δικαιώματα και την θεσμική λειτουργία του κράτους;
Γιατί τους ενοχλούν τόσο όσοι ζητούν ελεύθερες αγορές και μια ανοικτή και ανεκτική κοινωνία;
Το ερώτημα αυτό προκαλεί πραγματική απορία ειδικά στη χώρα μας όπου οι φιλελεύθεροι δεν είχαν καμία ουσιαστική πολιτική ευθύνη για την καταστροφική πορεία των τελευταίων δεκαετιών. Δεν πέτυχαν ποτέ να εκπροσωπηθούν αυτοτελώς στη Βουλή, δεν έγιναν υπουργοί και βουλευτές, δεν ενεπλάκησαν σε σκάνδαλα, δεν καταδίωξαν κομματικά αντιπάλους. Δεν είχαν καν χώρο και χρόνο στα μέσα ενημέρωσης. Γιατί λοιπόν η μονομανία με τους «φιλελέδες», γιατί η αντιπάθεια που φτάνει στα όρια του μίσους;
Μια πρώτη απάντηση στο ερώτημα θα μπορούσε να είναι ιδεολογική. Πρόκειται για «ακραίες νεοφιλελεύθερες ιδέες» φωνάζουν διάφοροι τύποι, οι οποίοι κατά τα άλλα κυκλοφορούν με σβάστικες, ή μολότωφ, θαυμάζουν τους Φράνκο, τους Παπαδόπουλους, τους Στάλιν, τους Τσάβες και τους Κάστρο και αυτααποκαλούνται ταυτόχρονα οι μισοί «προοδευτικοί» και οι άλλοι μισοί «λαϊκοί». Αφού οι φιλελεύθεροι υπερασπίζονται τα δικαιώματα των μειονοτήτων και τις ανοιχτές κοινωνίες, λογικό είναι να τους αντιπαθούν όσοι τα περιφρονούν στην άκρα δεξιά. Κι αφού υπερασπίζονται την οικονομία της αγοράς και την οικονομική ελευθερία, λογικό είναι να τους αντιπαθούν όσοι ανήκουν στην άκρα αριστερά.
Η ερμηνεία αυτή όμως πάσχει. Οι αριστεροί, ακόμα κι αυτοί των άκρων, θεωρητικά τουλάχιστον (γιατί από την κυβέρνηση της αριστεράς άλλη εμπειρία υπάρχει), ενδιαφέρονται για τα δικαιώματα των μειονοτήτων. Έτσι μας έλεγαν τόσα χρόνια. Πως δεν αισθάνονται λοιπόν κάποια συστολή και εκδηλώνουν ένα τόσο εξόφθαλμο μίσος έναντι ανθρώπων με τους οποίους (θεωρητικά επαναλαμβάνω) μοιράζονται αυτές τις ευαισθησίες; Οι δεξιοί επίσης, ακόμα κι αυτοί των άκρων, πιστεύουν στην οικονομία της αγοράς και στην οικονομική ελευθερία. Πως λοιπόν οι ακροδεξιοί δείχνουν τόσο βαθιά αντιπάθεια έναντι εκείνων που υπερασπίζονται με πάθος την οικονομική ελευθερία;
Η απάντηση στο ερώτημα νομίζω ότι βρίσκεται αλλού. Σε πράγματα πιο απλά και πιο μετρήσιμα. Πάρτε το δικό μας μικρό κόμμα, τη Δράση. Διαχρονικά είχαμε δύο συνθήματα:
«Πολίτες όχι πελάτες και λιγότεροι φόροι, λιγότερες δαπάνες».
Ποιοι μπορεί να ενοχληθούν από τα συνθήματα αυτά; Η λογική απάντηση είναι όσοι θέλουν περισσότερους φόρους και περισσότερες δαπάνες και πελάτες όχι πολίτες. Αυτοί είναι λογικό να μας μισούν. Γιατί η επιμονή των φιλελεύθερων στην οικονομική ελευθερία και η απέχθεια για το κομματικό κράτος- αποτελούν εμπόδιο στον βασικό τους στρατηγικό πολιτικό στόχο. Να αποκτήσουν ιδιοκτησία του κράτους και να μοιραστούν στη συνέχεια τα λάφυρά του.
Πως το λέει παραπονούμενος ο κ. Πολάκης «δεν έχουμε τον πλήρη έλεγχο του κράτους». Αυτό.
Είναι λοιπόν απλό, πολύ απλό. Οι φιλελεύθεροι, ακόμα και λίγοι, διασπασμένοι, απομονωμένοι, χωρίς μέσα ενημέρωσης, χρήματα και εξουσία, συγκεντρώνουν την αντιπάθεια, την εχθρότητα και το μίσος γιατί χαλάνε την πιάτσα.
Σκεφθείτε λοιπόν τι έχουν να ακούσουν τώρα που σταδιακά όλο και περισσότεροι –ως άτομα ή ως οργανωμένες ομάδες-, μετά την ανάδειξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, εντάσσονται πολιτικά σε μια ευρύτερη πολιτική προσπάθεια, που έχει πολύ μεγάλες πιθανότητες να ασκήσει εξουσία και να υλοποιήσει μεταρρυθμίσεις προς φιλελεύθερη κατεύθυνση στα επόμενα χρόνια.
Ωτοασπίδες θα χρειαστούν και στομάχι με τοιχώματα από σίδερο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗ

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα των άρθρων.

Εμείς απλά τα δημοσιεύουμε και η αξιολόγησή τους επαφίεται στη κρίση του αναγνώστη.

Αποποιούμαστε κάθε νομικής ευθύνης για την ακρίβεια των γραφομένων σε άλλα ιστολόγια ή ιστοσελίδες