Ο Τσιριχτούλης

Ξεκίνησε την καριέρα του ως ένας light-φασίστας, ένας φασιστάκος δηλαδή, μέλος ενός τότε περιθωριακού κόμματος που φιλοδοξούσε να βρει μια γκαρσονιέρα ή ένα δυάρι στα χαμηλά πατώματα της δεξιάς πολυκατοικίας.

Πουλούσε τσιρίζοντας βιβλία στο εξίσου περιθωριακό κανάλι του κόμματος, έχοντας πάντα έναν καλό λόγο να πει για τα πονήματα του φασίστα της καρδιάς του, Πλεύρη.

Ο τότε αρχηγός του είχε μετρήσει σωστά την ψευτομαγκιά του μέσου Έλληνα που είχε για πρώτη φορά στην ιστορία του ισχυρό νόμισμα στην τσέπη και εύκολη πρόσβαση στον φθηνό δανεισμό.

Είχε, βλέπεις, καταλάβει ο Καρατζαφύρερ ότι ο μέσος Ελληνάρας δεν ήταν μονάχα «Ευρωπαίος» και πουταvιάρης, αλλά και ευσεβής Χ.Ο που αγαπούσε τις παραδοσιακές οικογενειακές αξίες και σιχαινόταν τους σκατο-Αλβανούς και γυφτο-Πακιστανούς λαθρο-μετανάστες που είχαν κατακλύσει την χώρα του.

Εκτός όμως από την ψυχολογία και τον χαρακτήρα των συμπατριωτών του, ο Καρατζαφύρερ, που είχε εμπειρία από τον χώρο του marketing και της διαφήμισης, είχε αντιληφθεί πως οι Ελληναράδες ψηφοφόροι του διψούσαν και για νέα πρόσωπα πλασμένα κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση τους.

Έτσι διάλεξε τους τρεις φασιστο-σωματοφύλακες του, να πλαισιώνουν τον ίδιο και τους έβαλε μέσα στην Βουλή και στα στούντιο των mainstream ΜΜΕ των ολιγαρχών.

Εκείνο που δεν είχε υπολογίσει ήταν το πόσο γρήγορα τα πουλέν του θα δάγκωναν το χέρι που τα τάιζε και τα ανέδειξε.

Από τα τρία «βλαστάρια» που ξεπλύθηκαν στην κολυμβήθρα της «δημοκρατικής» και «κεντροδεξιάς» ΝΔούλας, μονάχα τα δύο έκαναν τελικά καριέρα:

Ο Τσεκουράτος και ο Τσιριχτούλης.

Ο πρώτος υιοθέτησε το προφίλ του «σοβαρού και στιβαρού» ακροδεξιού.

Ο δεύτερος, εκείνο της υστερικής και «καλτ» τηλεπερσόνας.

Λαμβάνοντας υπόψη μας την θεωρία της ταύτισης –το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση που λέγαμε πιο πάνω– δεν είναι καθόλου περίεργο που η πολιτική καριέρα του δεύτερου είναι πιο επιτυχημένη από του πρώτου.

Άλλωστε, κανένας δεν θα ήθελε στην ομάδα του (κόμμα του) έναν Τσεκουράτο γιατί θα σκιάζονταν μόνο και μόνο από την παρουσία του, αλλά όλοι –ή έστω οι περισσότεροι– θα ήθελαν να έχουν έναν δικό τους Τσιριχτούλη στη βασική ενδεκάδα με την οποία κατεβαίνουν στο γήπεδο της Βουλής των Ελλήνων και στα κανάλια των ολιγαρχών.

Απόδειξη για αυτό, οι προσπάθειες που καταβάλλουν για να παράγουν ρεπλίκες του αυθεντικού Τσιριχτούλη από τις ακαδημίες τους.

Όμως, κακά τα ψέματα, σαν το original trash δεν υπάρχει.

Ο Τσιριχτούλης, σαν πρώτο τραγί στο κοπάδι, τσακώνεται με όλους και για όλα προσφέροντας παντού –είτε βρίσκεται στην πρωινή εκπομπή του Παπαδάκη, είτε στα έδρανα της Βουλής– και πάντα το ίδιο θέαμα.

Συγκρούεται με τους πάντες οπλισμένος με περίσσιο θράσος και έχοντας πάντα στο στόμα έτοιμες ατόφια ελληνικές «εξυπνάδες» και προσβολές.

Όμως, ο ίδιος δεν προσβάλλεται ποτέ, ούτε ενοχλείται ιδιαίτερα από τις βρισιές και όσα άλλα ακούει.

Ούτε ξεκουράζεται ποτέ. Εκεί που όλα τα άλλα σταματούν, το Duracell συνεχίζει.

Επίσης, ο Τσιριχτούλης συνέχισε -ακόμα κι όταν έγινε υπουργός- να «εργάζεται», πουλώντας τα βιβλία του στα trash κανάλια.

Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή άλλωστε, έτσι δεν λέει ο πάνσοφος λαός μας;

Επίσης, παντρεύτηκε μια άλλη γνωστή τηλεπερσόνα που ολοκλήρωσε το προφίλ του πετυχημένου, θρασύ και εξυπνάκια τύπου που κουβαλάει δίπλα στην σκατόφατσά του μια όμορφη και «διάσημη» γυναίκα.

Λυπάμαι που θα το πω αλλά ο Τσιριχτούλης είναι το πρότυπο του σύγχρονου νεοέλληνα, ακόμα κι εκείνου που τον βρίζει και τον χέζει πατόκορφα από το πρωί μέχρι το βράδυ.

«Σουλούπι, μπόι, μικρομεσαίο, ύφος του γόη, ψευτομοιραῖο. Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης, λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης. Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι, κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει. Κι από προπάππου κι από παππού, συγχρόνως μπούφος και άλεπού. Ὡσὰν πολίτης, σκυφτός ραγιάς σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς. Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο- να παριστάνει τον ευρωπαίο. Στα δυο φορώντας τα πόδια πού ῾’χει στο ῾να λουστρίνι, στ’᾿ άλλο τσαρούχι».

Ο Τσιριχτούλης είναι η σύγχρονη Ελλάδα.

Φιλιά πολλά από την –περίεργο που κατοικείται από ανθρώπους– Εσπερία

Ηλίας

Υ.Γ. Το κείμενο αυτό μου βγήκε διαβάζοντας τα σχόλια – δηλαδή τα μπινελίκια που έσουρναν – «αριστερών» πεποιθήσεων αναγνώστες σε άρθρο που αφορούσε τον αντιπρόεδρο της ΝΔούλας. Μου θύμισε το βρισίδι που ρίχνουν οι οπαδοί μας ομάδας στον αυθάδη ποδοσφαιριστή της αντίπαλης ομάδας που κάνει όλη την βρώμική δουλειά στον αγωνιστικό χώρο, μέχρι να τον κάνουν δικό τους με μεταγραφή.

(Αγαπητέ Ηλία, κάποια στιγμή που θα βρεθούμε, να σου πω μια ιστορία για τον αρχηγό ενός κόμματος, ο οποίος νόμιζε πως είναι ο μόνος πράκτορας στο κόμμα του, αλλά -με μεγάλη έκπληξη- διαπίστωσε πως υπήρχαν κι άλλοι. Ηλία, εννοείται πως ο Άδωνις είναι ο σύγχρονος Έλληνας. Αν θυμάσαι, όταν έφαγε τα γιαούρτια στη Νέα Φιλαδέλφεια, κρύφτηκε πίσω από την γυναίκα του. Δεν μπήκε η γυναίκα του μπροστά του, αυτός κρύφτηκε πίσω της. Οπότε, ξέρεις ποιοι τον θαυμάζουν και τον έχουν για πρότυπο. Επίσης, είναι το χαρακτηριστικό δείγμα ανθρώπου που θα πει τα πάντα και μετά θα ζητάει συγγνώμες, και θα λέει τα ακριβώς αντίθετα, και θα βρίζει κάποιον και μετά θα τον γλείφει κλπ. Άπειροι τέτοιοι Έλληνες. Πάντως, ο Άδωνις κάνει κακό στη Νέα Δημοκρατία. Πολλοί δεξιοί αρνούνται να ψηφίσουν Νέα Δημοκρατία, εξαιτίας του Άδωνι και του Βορίδη. Βέβαια, φέρνει ψήφους στη Νέα Δημοκρατία από την Χρυσή Αυγή. Μέχρι να ενωθούν τα δυο κόμματα, γιατί για εκεί πάει το πράγμα. Ηλία, το πιο αστείο είναι όλοι αυτοί οι φιλελέδες που κάνουν τους σοβαρούς και τους επιστήμονες, και έχουν καταπιεί τον Άδωνι. Πολύ γελάω. Πάντως, ο Ηλίας Ψινάκης, πάντα πρωτοπόρος, είχε χαρακτηρίσει το 2010 τον Άδωνι «γελοία πατσαβούρα της Βέρμαχτ». Θα έχει ενδιαφέρον το τέλος του Άδωνι. Γιατί το βλέπεις να έρχεται. Πρόσεξέ τον πώς βρίζει και απειλεί σήμερα. Έχει ξεπεράσει και τον εαυτό του. Κάτι δείχνει αυτό. Να είσαι καλά, Ηλία.)

pitsirikos.net