Για αυτά θα μιλάμε τώρα;

«Αλέξη, να σου πω την αλήθεια μου;» μου είπε ο φίλος μου ο Μάκης, «στην αρχή δεν πίστευα ότι ήταν δυνατόν πολιτικοί να τα έπαιρναν τόσο χοντρά.

Φαντάστηκα ότι είναι κανένα πυροτέχνημα. Ξέρεις πότε άρχισα να ψυλλιάζομαι κάτι; Όταν άκουσα τον Κυριάκο να μιλάει για το μέλλον της πατρίδας μας»

«Οι πολίτες δεν πείθονται ούτε από σκευωρίες ούτε από σόου» είπε ο Μητσοτάκης και συνέχισε λέγοντας ότι «ο κόσμος περιμένει προτάσεις για το πώς θα δημιουργήσουμε δουλειές και πώς θα προσελκύσουμε επενδύσεις».

«Ρε μ@λάκα, πότε θα ξυπνήσεις;» συνέχισε ο φίλος μου, «όταν πολιτικός αρχίζει να μιλάει για αποπροσανατολισμό από τα πραγματικά προβλήματα, διχασμούς και εθνική μειοδοσία, θυμίζει μοιχό που τον τσάκωσε στα πράσα η γυναίκα του».

-Τι νομίζεις, ρε, ότι λέει ένας άντρας στην σύζυγο του, όταν του βρει στο κινητό μήνυμα από την ερωμένη;

«Αγάπη μου, δεν είναι αυτό που νομίζεις. Την κυρία, δεν την έχω ποτέ συναντήσει ιδιαίτερα. Αλλού ήθελε να στείλει αυτό το μήνυμα και κατά λάθος το έστειλε σε μένα.

«Ναι, αλλά της απάντησες» του λέει η άλλη.

«Φυσικά, θα ήταν αγένεια να μην της απαντούσα» λέει ο μοιχός.

«Και την συνάντησες, αφού σε ευχαρίστησε για το υπέροχο δείπνο που είχατε και το πόσο όμορφα περάσατε» συνεχίζει τον διάλογο η απατημένη.

«Ναι, αλλά παρουσία τρίτων» της απαντά πάλι αυτός. «Ποτέ δυο μας, μόνοι. Και η συνάντηση ήταν καθαρά επαγγελματική. Για να εξυπηρετήσουμε τους πελάτες της εταιρείας μας».

Αν το συνηθισμένο αυτό ενδοοικογενειακό μανούριασμα εξελιχθεί σε τσαμπουκά, τότε άλλες αρχίζουν να ρίχνουν χριστοπαναγίες, άλλες να πετάνε τασάκια και οι πιο προχωρημένες να αρπάζουν ψαλίδια για να κόψουν τα γεvvητικά όργανα του μοιχού.

Ποια είναι η πιο ήπια αντίδραση του συζύγου που έκανε την λαδιά;

«Αν έχεις κάποια απόδειξη, να μου την φέρεις σε παρακαλώ. Μια φωτογραφία έστω. Που να με δείχνει αγκαλιά με την άλλη. Ορίστε, σου επιτρέπω, να ελέγξεις τον λογαριασμό της πιστωτικής μου κάρτας κι΄ αν βρεις έστω και ένα παραστατικό από ξενοδοχείο της παραλιακής, σου ορκίζομαι στα παιδιά μου, ότι θα πέσω από το μπαλκόνι κάτω. Αλλά θα μου δείξεις και εσύ όλο σου το Facebook να δώ και εγώ με ποιόν μιλάς. Και τότε, θα τα πούμε»

Το 90% αυτών των περιπτώσεων εξωσυζυγικής συμπεριφοράς καταλήγει συνήθως σε κάποιο οικογενειακό συμβιβασμό.

Ούτε η απατημένη μπορεί να την στήσει και να βγάλει φωτογραφία αγκαλιά τους άπιστους, ούτε ο μοιχός είναι τόσο βλάκας, ώστε να πληρώσει το μπoυρδελάδικο της παραλίας με πιστωτική.

Άσε που μπορεί και η απατηθείσα να σαλιαρίζει με κανένα μ@λάκα στο Facebook, και να πάει για μαλλί και να βγει κουρεμένη.

Αν όμως ο άπιστος σύζυγος είναι θρασύς, τότε στο σπίτι γίνεται της πουτάvας.

«Τολμάς και μιλάς, εσύ;» περνάει αμέσως στην επίθεση ο σύζυγος. «Που όλη μέρα δουλεύω σαν σκλάβος, γυρίζω σπίτι και δεν βρίσκω ένα φαγητό της προκοπής; Αντί να καθίσεις και να κοιτάξεις πώς θα πάνε τα παιδιά καλά στο σχολείο, κάθεσαι και ασχολείσαι με αυτές τις αηδίες. Ποια είναι αυτή η ρουφιάνα που κάθεται και σου λέει ότι σε κερατώνω; Να μου τη φέρεις και να μου τη δείξεις. Θα την βρω την καριόλα και θα της σπάσω τα δόντια».

Τα λέει o άπιστος, χτυπάει το χέρι του στο τραπέζι και οι γειτόνισσες που τον ακούν λένε ότι αυτός είναι πραγματικός άντρας. Δεν είναι κανένας κουραμπιές σαν τον δικό τους σύζυγο.

Και αλίμονο στην φουκαριάρα που θα διανοηθεί να του πει ότι το παράχεσε. Ξέρετε τι θα της πει ο αρκουδόμαγκας;

«Ξαναπέστο, μωρή. Πες το πιο δυνατά, αν κοτάς»

Σας θυμίζει τίποτα, αυτός ο θρασύς σύζυγος;

Η ξαδέλφη μου, η Ράνια Κ., που είναι ψυχολόγος -και της ζήτησα μία ανάλυση των αντιδράσεων ενός άπιστου συζύγου- μου εξήγησε ότι ο μοιχός, στο πλαίσιο μιας προσωπικής άμυνας, κατηγορεί πάντα την σύζυγο για αποπροσανατολισμό από υπαρκτά η ανύπαρκτα οικογενειακά προβλήματα.

Και τους ενδιάμεσους τρίτους, τους θεωρεί ρουφιάνους.

«Ξάδελφε, οι ρουφιάνοι ενός ζευγαριού είναι το παρακράτος της οικογένειας» μου είπε η Ράνια.

Αν εσείς που διαβάζετε αυτή την προσομοίωση μιας απλής απιστίας ενός συζύγου βρίσκετε ότι ταιριάζει με αυτά που είπε ο Κυριάκος στη Βουλή για αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από στημένο παρακράτος που επιχειρεί να σπιλώσει την υπόληψη των πολιτικών, είσαστε ό,τι πρέπει για σύζυγοι.

Γνωρίζετε, πώς να διαστρεβλωθεί η πραγματικότητα και να την γλυτώσετε.

Μόνο που αυτό δεν φτάνει. Για να σωθεί τελείως η σχέση, είτε συζύγου με σύζυγο, είτε πολιτικού και επιχειρηματία, χρειάζονται και οι φίλοι.

Είναι οι αβανταδόροι του μοιχού ή του πολιτικού, που εμπλέκεται στην απιστία.

Με το πού έσκασε η φάμπρικα της Novartis, το ρόλο των αβανταδόρων πήραν οι αρθρογράφοι, οι εκδότες και οι τηλεσχολιαστές.

Αυτοί έριξαν τα πρώτα μπουγέλα για να σβήσουν την φωτιά που άναψε.

Τα πιο αποτελεσματικά κατασβεστικά υλικά σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η επίκληση του κινδύνου για τα σύνορα της πατρίδας και η αβεβαιότητα για το μέλλον του τόπου.

Πρώτος και καλύτερος, ο νέος μεγάλος πατριώτης. Ο Θέμος.

Αν ένας επαρχιώτης βουλευτής, κάποιος Συμπιλίδης από το Κιλκίς -που ο Σαμαράς σαν άντρας έβαλε αυτόν να ρίξει τον Γενάρχη, έφτανε για να κρατηθεί το θέμα της Μακεδονίας είκοσι πέντε ΄χρόνια ανοικτό, μη μου πείτε ότι δεν φτάνει μια Novartis.

Τι; Δεν φτάνει;

Ναι, δεν φτάνει στις μέρες μας. Ο καλός πατριώτης Θέμος, ούτε με χίλιες Novartis δεν θα άφηνε την Μακεδονία να του την αρπάξουν.

Και επειδή κάποιος είναι πατριώτης, δεν σημαίνει ότι είναι και κάθαρμα, επειδή το λέει ο Σάμιουελ Τζόνσον.

Μπορεί, ο Θέμος, στο εκδοτικό του ξεκίνημα να κουβαλούσε την κασέτα με την τσόντα εκείνης της τριανταεξάχρονης -τώρα θα κοντεύει τα πενήντα το κορίτσι- αρχαιολόγου με ένα κοιλαρά φίλο του Καραμανλή, γενικό γραμματέα του Υπουργείου Πολιτισμού, να την γύριζε από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο και από κανάλι σε κανάλι, και να έκανε την Όλγα στο ΜEGA να κοκκινίζει -και να λέει ότι αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα και για αυτό και δεν την είδε- αλλά σήμερα, που έχει ωριμάσει, ο Θέμος, αυτές οι νεανικές του τρέλες είναι παρελθόν.

Ο πατριωτισμός του εκδότη πρέπει να θεωρείται δεδομένος.

Όταν οι άλλοι έβγαζαν τα λεφτά τους έξω σε offshore, αυτός τα κουβαλούσε με τσάντες στην τράπεζα.

Αλλά την πατρίδα δεν την επικαλείται μόνο ο εκδότης. Την επικαλείται και ένας υπηρεσιακός πρωθυπουργός.

«Ειλικρινά, θα περίμενα έναν μεγαλύτερο σεβασμό στο πρόσωπό μου» τον ακούσαμε να απολογείται. «Αυτό το λέω, γιατί κρατήσαμε τη χώρα μας όρθια σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Δεν αφήσαμε τότε, σε πολύ δύσκολες στιγμές, τη χώρα μας να χρεοκοπήσει».

Εδώ κοντέψαμε, εμείς που τον ακούγαμε, να δακρύσουμε από την προσπάθειά του να μας γλυτώσει από την χρεοκοπία, και δεν θα δάκρυζε ο ίδιος;

Είναι μετά δυνατόν τα παιδιά αυτών των αρίστων πατριωτών να μην είναι περήφανα για τους γονείς τους;

Η περηφάνια δεν πρέπει να κρύβεται.

Για αυτό, άλλωστε, έκανε μέχρι και ανάρτηση στο Facebοok η θυγατέρα του υπηρεσιακού πρωθυπουργού.

Φαντάζομαι, ότι η δεσποινίς Πικραμμένου θα είναι περήφανη και για τον παππού της,
τον Όθωνα Πικραμμένο.

Που μαζί με τους Γερμανούς έφτιαξαν κοινή εκδοτική εταιρεία, μια “Mundus”, για την μονοπωλιακή διανομή του λογοκριμένου επί κατοχής τύπου και την έκδοση κάθε προπαγανδιστικού, από τον Γκαίμπελς, κατοχικού εντύπου.

Ακόμη, η εγγονή, θα είναι περήφανη και για το real estate business του παππού της.

Που πούλησε, σε πολύ υψηλά για την εποχή επίπεδα τιμής, την κατοικία τους.

Σε ποιόν πούλησε ο παππούς την κατοικία τους;

Στην ίδια την εταιρεία, που έστησαν με τους Γερμανούς, προκειμένου να την χρησιμοποιήσουν σαν γραφειακούς χώρους.

Δωσίλογοι, λοιπόν, είναι αυτοί που παζαρεύουν το γεωγραφικό όνομα μιας περιοχής με απάτριδες φουκαράδες.

Δεν είναι, ούτε αυτοί που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς, ούτε αυτοί που έδωσαν την μισή Κύπρο στους Τούρκους.

Και ούτε, φυσικά, όσοι ξεπούλησαν την Ελλάδα στους δανειστές.

«Να τα αφήσεις αυτά, αγαπητέ μας φίλε» θα πει ο αναγνώστης. «Τι σχέση μπορεί να έχει η έννοια της πατρίδα με διεθνείς επιχειρηματικούς ομίλους σαν την Novartis και την Siemens;»

Ε λοιπόν, έχουν και παραέχουν.

Κανένας Φρουζής και κανένας Χριστοφοράκος δεν ευδοκιμεί χωρίς το λίπασμα του πατριωτισμού.

Άλλωστε, και ο ίδιος ο Φρουζής δήλωσε ότι δεν θα αφήσει κανένα να σπιλώσει την οικογένειά του και την χώρα του.

Δεν είπε τίποτα για την πίστη του στο Θεό, γιατί η εικόνα πίσω από το γραφείο του αποδεικνύει ότι, εκτός από τα παιδιά του, ο άνθρωπος αγαπάει και τον Χριστό.

Μπορεί οι φωτογραφίες πολιτικών ή επιχειρηματιών που κάθονται αναπαυτικά στα γραφεία τους να δείχνουν τα παιδιά τους και κάποιον Άγιο, αλλά, στις business τους, πολλές φορές αγνοούν την συμμετοχή των αντιπροσώπων του Θεού.

Τι ξέχασαν όλοι οι πατριώτες στο παιγνίδι με την πολυεθνική φαρμακευτική και, μάλλον, την πάτησαν;

Τη θρησκεία.

Ακούσαμε για τις οικογένειές τους και ειδικά για τα παιδιά τους, που πρέπει να είναι περήφανα, γιατί τέτοιοι πατεράδες σπανίζουν.

Μάθαμε ότι, για το καλό της πατρίδας έκαναν ό,τι έκαναν.

Αλλά για την πίστη τους στο Θεό και τον ρόλο της εκκλησίας, ούτε μία καλή κουβέντα δεν είπαν.

Να πει, βρε αδελφέ, κάποιος: «Να με κάψει ο Χριστός, αν πήρα έστω και ένα ευρώ»
Μπα, τίποτα.

Τη θρησκεία, αυτή την φορά, την άφησαν στην απέξω.

Και οι παπάδες, που μόνο βλάκες δεν είναι, ούτε που βγήκαν να πουν ένα καλό λόγο για τους εμπλεκόμενους πατριώτες.

Με το δίκιο τους, βέβαια. Πήραν τίποτα από Novartis;

Όχι, φυσικά.

Και ίσως είναι τραγικό λάθος της πολυεθνικής που δεν έχωσε στο κόλπο και το παπαδαριό.

Τόσα και τόσα χρήματα ρίξανε σε συνέδρια και σε διαφημίσεις σε portal, που δεν τα διαβάζουν ούτε τα παιδιά αυτών που τα έχουν.

Χάθηκε να κάνουν και μια χορηγία στο Πατριαρχείο ή την Αρχιεπισκοπή;

Αυτοί οι χαρτογιακάδες της Novartis δεν μάθανε από τους ντόπιους ότι είναι λάθος να αφήνουν την εκκλησία στην απέξω;

Θα ρίξανε πολύ γέλιο οι παπάδες με τον ερασιτεχνισμό της μεθόδου εκμαύλισης των συνειδήσεων γιατρών, υπαλλήλων και πολιτικών από την πλευρά της πολυεθνικής.

Δεν θέλει και πολύ να καταλάβεις ότι, εάν θέλεις να τσακώσεις τον υπουργό που τα πήρε- και δεν υπογράφει, φυσικά, απόδειξη ότι χρηματίστηκε- θα ψάξεις την σύζυγό του να δεις εάν έχει καμία εταιρεία δημοσίων σχέσεων και στη συνέχεια την ερωμένη, την γραμματέα και τον κολλητό του πολιτικού.

Εάν κάποιος δηλαδή από αυτούς, έχει λογαριασμό στην Ελβετία.

Σιγά τα δύσκολα.

Και καινούργιος στο ΣΔΟΕ να είσαι, το πρώτο που κοιτάς είναι τις τραπεζικές καταθέσεις των εμπλεκομένων στην Ελβετία και τους τροφοδότες λογαριασμούς.

Οι πρακτικές της διοργάνωσης συνεδρίων, χορηγιών σε εράνους που διενεργούν εταιρείες που δουλεύουν κόρες ή γαμπροί πολιτικών και διαφημίσεων σε έντυπα εφημερίδων, χωρίς την διαμεσολάβηση διαφημιστικών εταιρειών είναι πρόχειρες πρακτικές. Και βγάζουν μάτια.

Είναι να σου λένε: «Έλα, μ@λάκα, εδώ θα ψάξεις. Στην ιστοσελίδα με τους 150 followers, που κόβει τιμολόγιο τρία χιλιάρικα το δωδεκάποντο».

Είναι ξέπλυμα αυτό από σοβαρούς και βραβευμένους επιχειρηματίες;

Δεν ρώταγαν, τουλάχιστον, τους παπάδες πώς να κάνουν ένα τριγωνικό ξέπλυμα της προκοπής;

Οι λεκέδες όλοι μείνανε στην επιφάνεια.

Μένει ποτέ λεκές, όταν αλλάζεις λίμνες και δάση, που σου άφησαν με πλαστά χρυσόβουλα οι Τούρκοι, με ακίνητα του δημοσίου, τα οποία νοικιάζεις στη συνέχεια στο ίδιο το Δημόσιο;

Μπορείς ο κάθε άσχετος να σου βρει ποιος τα άρπαξε, όταν παίρνεις δάνεια με υποθήκη τα ακίνητα που πήρες από το Δημόσιο και με τα δανεικά αγοράζεις μετοχές σε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου τράπεζας;

Και τις μετοχές που παίρνεις από την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου μιας τράπεζας, στη συνέχεια να της βάζεις ενέχυρο σε άλλη τράπεζα- για να πάρεις, από την άλλη τράπεζα, το ρευστό;

Και τι ρευστό; Όχι σε τροχήλατες βαλίτσες, αλλά σε τραπεζικούς λογαριασμούς της Εκκλησίας.

Για να πληρώσεις, με τα χρήματα αυτά, ληγμένα κοτόπουλα για συσσίτια σε συνεργαζόμενους με την θυγατρική σου ΜΚΟ Προμηθευτές.

Και αν, για το τέλειο καθάρισμα των ρούχων, τα καλά, ιδίως τα γερμανικά, πλυντήρια προβλέπουν μαζί με το απορρυπαντικό και μια δόση μαλακτικού, την δουλειά της μάλαξης στα επαγγελματικά ξεπλύματα του μαύρου χρήματος, την αναλαμβάνουν πολιτικοί και δικαστικοί.

Ένας νόμος, μια εγκύκλιος ή μια δικαστική απόφαση είναι αρκετά για να αλλάξει χρήση ένα ολόκληρο δάσος και να πάρει άδεια ένα Mall σε ένα προστατευόμενο οικοσύστημα.

Κι αν ακόμη κάτι στραβώσει, και ένας τρελός τολμήσει να πάει στα δικαστήρια όλη αυτή την Μαφία που εμπλέκεται στο κύκλωμα, τόσο δύσκολο είναι να μετατραπεί ο δόλος σε αμέλεια και η απάτη σε παραπλάνηση;

Εδώ, λοιπόν, εγώ που τα γράφω, ακολουθώντας την σωστή σειρά του προγράμματος πλύσης, και έχω μπερδευτεί με την διαδρομή του μαύρου χρήματος.

Και δεν θα μπερδευτεί εισαγγελέας, που του δίνουν μέσα σε ένα ολόκληρο φορτηγό με χαρτιά να ψάξει να βρει πώς έχει στηθεί η μπίζνα; Μπορεί να βγάλει άκρη;

Όχι, λοιπόν, εισαγγελέας δεν μπορεί να βρει την κατάληξη των χρημάτων, αλλά και ο ίδιος ο Αλ Καπόνε, αν ζούσε, θα μπερδευόταν και δεν θα έπαιρνε χαμπάρι σε ποιες τσέπες πήγαν τα λεφτά.

Και το FBI, που ψάχνει τους νέους τρόπους διαλεύκανσης των οικονομικών εγκλημάτων, κακώς κάνει και προσλαμβάνει μετανοημένους μαφιόζους.

Με παπάδες και Έλληνες πολιτικούς πρέπει να επανδρωθεί, εάν θέλει να μάθει πώς γίνονται οι σωστές δουλειές.

Το θέμα μας, όμως, δεν είναι τι κάνει το FBI. Αυτό ξέρει τι πρέπει να κάνει.

Λειτουργεί στα πλαίσια της ελεύθερης οικονομίας και μπορεί να τσακίσει -εάν είναι προς το συμφέρον τους- από ένα Madoff, που έστησε την τέλεια οικονομική πυραμίδα, μέχρι ολόκληρη Volkswagen που πείραζε λογισμικά εκπομπής καυσαερίων.

Σιγά μη και δεν μπορεί να στοιχειοθετήσει ένα ξέπλυμα μιας πολυεθνικής- που έχει βάλει στο μάτι- με κομπάρσους τέσσερις χιλιάδες γιατρούς και εκτελεστές δέκα βαλκάνιους πολιτικούς.

Το θέμα μας είναι ότι ασχολούμαστε με το ποιος τα πήρε, αποπροσανατολιζόμαστε έτσι, και δεν κοιτάμε τα πραγματικά προβλήματα των ανθρώπων.

Ποιοι τα λένε, αυτά;

Όχι, φυσικά, οι άνθρωποι του FBI, αλλά οι Έλληνες δημοσιογράφοι και πολιτικοί.

“Εδώ και μερικές μέρες συζητάμε για την πολιτική φαρμάκου, για πακέτα, μίζες, συνταγογραφήσεις, δώρα, ασφαλιστικά Ταμεία. Και δεν έχει ακουστεί τίποτα για τους καρκινοπαθείς και τις συνθήκες που αντιμετωπίζουν” αναφέρει στο Protagon ένας αρθρογράφος του.

Για όσους δεν το γνωρίζουν, το Protagon είναι ένα site που έστησε ο Σταύρος Θεοδωράκης. Σε ποια κατεύθυνση κινείται δεν χρειάζεται να το γράψω. Το καταλαβαίνετε.

Αλλά, εάν δεν το καταλαβαίνετε, είναι το site που στηρίζει το νέο και άφθαρτο. Αυτό που έφερε στην πολιτική ζωή ο Σταύρος και έπεισε τον Ψαριανό, τον Τατσόπουλο και τον Λυκούδη να τον ακολουθήσουν.

Θα μου πείτε, άδικο έχει ό αρθρογράφος που νοιάζεται για τους καρκινοπαθείς;

Πόσες φορές δεν ακούσαμε τον Σταύρο να μας λέει ότι πρέπει να ξεχάσουμε το παρελθόν, να στρώσουμε όλοι μαζί τον κώλo μας κάτω και να δούμε από εδώ και πέρα τι θα κάνουμε;

Καθόλου άδικο δεν έχει, λοιπόν, ο αρθρογράφος που τα βάζει με τη σειρά του και αυτός με το «παλιό».

«Ο ένας με 12.500 ένσημα πήρε σύνταξη 500 ευρώ. Η άλλη χρειάζεται έναν ειδικό καθετήρα που μπαίνει στην κοιλιά γιατί οι χημειοθεραπείες τις έχουν διαλύσει τις φλέβες και της είπαν ότι για να τον πάρει πρέπει να περάσει από επιτροπή – περιμένει μήνες. Ταλαιπωρημένοι, τσακισμένοι άνθρωποι με μια πολιτεία που δεν ενδιαφέρεται για αυτούς. Οι υπουργοί ας κάνουν τα σόου τους. Εμείς έχουμε σοβαρότερα προβλήματα.»

Μη μου πείτε, ότι και εσείς δεν αγανακτείτε, όταν διαβάζετε αυτές τις απίστευτες ταλαιπωρίες των αναξιοπαθούντων.

Κι αν νομίζετε ότι τσαμπουκάδες είναι μόνο ο Βενιζέλος και ο Λοβέρδος, που απειλούν να σκίσουν τους μάρτυρες, ο αρθρογράφος δεν πάει πίσω.

«Θέλεις μετά από αυτό να πας και να πιάσεις τους Πολάκηδες από τον λαιμό. Και αν σου ζητήσουν να κοιτάξεις πίσω, για να δεις τις ευθύνες των προηγούμενων, να τους απαντήσεις με μία δυνατή κουτουλιά. Ω, ναι. Με ένα δυνατό χτύπημα στο κέντρο της κεφαλής. Σκέφτομαι και άλλα, πολύ πιο ταπεινά. Ενα δάγκωμα στην καρωτίδα, ένα φτύσιμο με πολλά φλέματα στο αριστερό μάτι, σε αυτό που συνήθως κλείνουν προς τους ψηφοφόρους τους.»

Το «παλιό» είναι, λοιπόν, αυτό που κάνει τα shows.

Δεν χρειάζεται να ρωτήσει κανείς ποιοι είναι οι υπουργοί που ο αρθρογράφος θέλει να τους φτύσει στο αριστερό μάτι.

Είναι αυτοί, οι ανάλγητοι του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η «Πρώτη φορά αριστερά».

Τι καθόμαστε λοιπόν και αναμοχλεύουμε το παρελθόν;

Ό,τι έγινε, στο κάτω-κάτω, έγινε.

Βέβαια, για να αποδώσω τα του Καίσαρος στον Καίσαρα και τα του Θεού στο Θεό, το knowhow της λήθης του πρόσφατου παρελθόντος ανήκει δικαιωματικά στη λατρευτή μου Μισέλ.

«Ποιος νοιάζεται για τη λίστα Λαγκάρντ, όταν η κυβέρνηση μειώνει τις συντάξεις;» είπε η Μισέλ Ασημακοπούλου, που φωτογραφίζεται με την εικόνα της Παναγίας πίσω από το γραφείο της.

Δεν αποκλείεται να είναι αυτή στην οποία έκανε τάμα να βρει γαμπρό και, από ό,τι μας είπε η ίδια, το τάμα έπιασε.

Μιλάμε, κακώς- κάκιστα, όπως θα έλεγε και ο Αντώνης, για το παρελθόν.

Και σας κάνει εντύπωση που ο Βενιζέλος υπέγραψε την υπαγωγή δικαίου των ελληνικών ομολόγων στο αγγλικό δίκαιο;

Εμένα, καθόλου δεν μου κάνει.

Εδώ ο πατέρας του -δεν ξέρω αν ήταν και ό ίδιος- άλλαξε το πραγματικό του επώνυμο από Τούρκογλου ή Τουρκούτσογλου ή Τουρκμέτσογλου σε Βενιζέλο και δεν θα άλλαζε ό ίδιος το δίκαιο υπαγωγής των ομολόγων;

Το δόγμα του μεγάλου Εθνάρχη «Ένα πολιτικό δεν τον βάζεις στην φυλακή. Τον στέλνεις στο σπίτι σου» το πήραν πολύ στα σοβαρά όλοι οι δικαστές.

«Basta» θα πει ο ιστορικός του μέλλοντος.

Της φυλακής τα σίδερα, τα ένιωσε και ο Αθανασόπουλος, και ο Πέτσος, αλλά και ο Τσοχατζόπουλος μόλις πρόσφατα. Αυτοί δεν είναι πολιτικοί;

Ναι, είναι! Μόνο που, όταν μπήκαν στον Κορυδαλλό, είχαν πια ξοφλήσει.

Ο καημένος ο Αθανασόπουλος, όχι αυτός που καθάρισε την πεθερά του, ό άλλος του ΠΑΣΟΚ, άλλαξε τα χαρτιά σε κάτι γιουγκοσλάβικα καλαμπόκια και μπήκε μέσα δυο-τρία χρόνια. Δεν πήρε αναστολή γιατί στην μέση ήταν οι κοινοτικοί, που έτρωγαν βελανίδια όταν εμείς κτίζαμε Παρθενώνες.

Δεν μπήκαν, όμως, μέσα ούτε ο Παπακωνσταντίνου -είναι μικρός ακόμη και να δείτε ότι σε λίγα χρόνια θα σκάσει πάλι μύτη- που αλλοίωσε μια ολόκληρη λίστα Λαγκάρντ, ούτε ο Βενιζέλος που την έκρυβε στο συρτάρι του για κανένα χρόνο.

«Μα γιατί να είναι ακόμη έξω;» φαίνεται να λέει στους κουφούς τηλεθεατές η κυρία που ακούει τον Βενιζέλο στην απολογία να μιλάει για εθνική μειοδοσία.

Κανείς δεν πήρε χαμπάρι ότι μπορεί να εννοούσε αυτό η συμπαθής μεταφράστρια;

Ναι, κανείς! Ξέρει ότι όσοι βλέπουν αυτόν τον τύπο να μιλάει, και τον πιστεύουν, είναι και τυφλοί. Ο τύπος κυκλοφορεί ελεύθερος και ανενόχλητος.

Ο φουκαράς ο Πέτσος, μπήκε μέσα γιατί υπέγραψε ένα πανωσήκωμα σε μια οικοδομή του Κοσκωτά, στην εκτός σχεδίου περιοχή της Παλλήνης.

Δεν υπέγραφε, ο βλάκας, κανένα Mall, τουλάχιστον;

Δεν αποχαρακτήριζε δάση και να τα δώσει στους παπάδες;

Θα μου πείτε «άλλες εποχές».

Ήταν τα χρόνια της αθωότητας.

Τα χρόνια που το εκατομμύριο ήταν ολόκληρο τούβλο.

Ο Κουτσόγιωργας, να αγιάσει το βρωμόστομά του, για ένα ολόκληρο νόμο πήρε δυο εκατομμύρια η κάπου έξι χιλιάδες ευρώ.

Όσα πήρε ο Μιχελάκης για μια απλή επερώτηση.

Φαίνεται ότι της φυλακής τα σίδερα δεν είναι για τους λεβέντες τελικά.

Αυτό έλειπε να είναι λεβέντες τα πρεζόνια, οι οροθετικές, και οι μικροκαταχραστές του Δημοσίου.

Λεβέντες, τελικά, είναι αυτοί που παραποίησαν στοιχεία για να μπούμε στην ΟΝΕ, αυτοί που έστησαν ηλεκτρικές εταιρείες, αυτοί που αντάλλαξαν λίμνες η βοσκοτόπια με ακίνητα του Δημοσίου.

Και ακόμη πιο λεβέντες αυτοί που έκρυβαν λίστες φοροφυγάδων σε συρτάρια υπουργείων, δεν εξοφλούσαν τα πέτσινα ομόλογα που είχαν την υπογραφή τους και ξεπούλησαν κάθε περιουσιακό στοιχείο της χώρας.

Αλλά, είπαμε:

Για αυτά θα μιλάμε τώρα;

Γ.Κ.

Υ.Γ.1 Αυτός ο Παπασταύρου, μου φαίνεται ότι είναι μπαλαντέρ σε κάθε οικονομικό κόλπο. Δεν υπάρχει υπόθεση που να μην είναι μέσα. Από την λίστα Λαγκάρντ ξεκίνησε την σταδιοδρομία του, πέρασε στα Panama Papers και τώρα βρίσκεται σαν ενδιάμεσος και στην υπόθεση Novartis. Αρχίζω να πιστεύω ή ότι γύρω από την δραστηριότητα του έχει δημιουργηθεί ένας ολόκληρος αστικός μύθος, ή ότι είναι φοβερό ταλέντο.
Βέβαια, και είναι προς τιμήν του, το παιδί δεν είναι μπλεγμένο σε υποθέσεις πoρνείας, διακίνησης vαρκωτικών ή προστασίας νυχτερινών κέντρων. Αυτές, άλλωστε, δεν είναι δουλειές του λευκού κολλάρου.

Υ.Γ.2 Για την αυθεντικότητα των όσων αναφέρονται περί οικογένειας Πικραμμένων, μπορεί ο αναγνώστης να ανατρέξει στο νέο βιβλίο του ιστορικού Δημοσθένη Κούκουνα “Η ελληνική οικονομία κατά την Κατοχή και η αλήθεια για τα κατοχικά δάνεια”.

Υ.Γ.3 Γουστάρω τρελά να διαβάζω εταιρικές ανακοινώσεις περί επιχειρηματικής ηθικής και αριστείας. H Novartis μας διαβεβαιώνει: «Είμαστε αποφασισμένοι να κατανοήσουμε σε βάθος τα δεδομένα της υπόθεσης και δεσμευόμαστε ότι θα δράσουμε ανάλογα για τυχόν πράξεις που δε συνάδουν με τα υψηλά ηθικά επιχειρηματικά μας πρότυπα» Και φυσικά, ο κύριος Φρουζής, είναι ένας ακόμη βραβευμένος επιχειρηματίας.

Υ.Γ.4 Η μεγάλη ανθρώπινη μάζα δεν είναι άγγελοι. Μπορεί ατομικά οι περισσότεροι να αρνούνταν να συμμετέχουν σε μια βρώμική διαδικασία αλλά μαζικά, η συμπεριφορά αυτή αλλάζει.
Από την ψυχολογία της μάζας δύσκολα ξεφεύγει ο απλός άνθρωπος. Ακόμη και εάν είναι επιστήμονας.
Σε πειράματα κοινωνιολογίας, όταν έριχναν σε κλεισμένες σε κλουβιά μαϊμούδες μπανάνες και μαρούλια, οι μαϊμούδες άρχιζαν η μία να πλακώνει την άλλη για να φάνε την μπανάνα. Φοιτητές που έκαναν εμετό, όταν έβλεπαν εικονικά βασανιστήρια, δεν δίστασαν να συμμετάσχουν σε αυτά, όταν τους διαβεβαίωσαν ότι αυτός που τα δέχεται είναι ηθοποιός.
Και δεν θα πάνε σε πληρωμένα συνέδρια, γιατροί που βλέπουν συναδέλφους τους να πηγαινοέρχονται στο εξωτερικό;
Η πυραμίδα της διαφθοράς χρειάζεται κάπου να εδρασθεί. Και συνήθως εδράζεται σε αυτούς που απολαμβάνουν τα λιγότερα.

Υ.Γ.5 Μεταξύ μας, Πιτσιρίκο, ούτε εγώ γουστάρω τα καραγκιοζιλίκια, τα λόγια και τα παραμύθια των Συριζαίων. Ξέρω ότι με κοροϊδεύουν. Η διαφορά είναι ότι, όταν πας σε θέατρο σκιών για να δεις τον Καραγκιόζη, γελάς. Πληρώνεις πέντε ευρώ την παράσταση, τρως το μαλλί της γριάς και επιστρέφεις σπίτι για ύπνο.
Όταν όμως πας σε παράσταση από το εγχώριο τσίρκο του ακροδεξιού φιλελεύθερου πατριωτισμού και η πόρτα των άγριων ζώων είναι ορθάνοιχτη, όλο και κάποια τίγρη μπορεί να ξεφύγει και να σε κατασπαράξει.

(Αγαπητέ φίλε, είστε έξοχος. Εκείνο που με τρελαίνει είναι ότι η χρεοκοπία της χώρας το 2010 αφήνει αδιάφορους σχεδόν τους πάντες. Λες και το πρόβλημα δεν είναι ότι η Ελλάδα χρεοκόπησε το 2010 αλλά το ότι έγινε ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση το 2015. Μα ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση το 2015, όχι επειδή οι Έλληνες έγιναν ξαφνικά αριστεροί αλλά επειδή κατάλαβαν πως είχαν ήδη γίνει παγκοσμίως ρεζίλι συνεχίζοντας να ψηφίζουν τα δυο κόμματα -Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ- που κυβέρνησαν τη χώρα 40 χρόνια και την χρεοκόπησαν. Εγώ καταλαβαίνω τη λύσσα όλου αυτού του συστήματος των Σαμαροβενιζέλων. Έχασαν την πρόσβαση στη μάσα. Αυτό είναι μόνο. Και έχουν εξαγριωθεί. Βέβαια, έχουν εξαγριωθεί τόσο πολύ που θα τρομάξουν τους πάντες και θα καταφέρουν να κάνουν πάλι κυβέρνηση τον Τσίπρα και την παρέα του. Αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι αν δεν αποδοθεί Δικαιοσύνη για την χρεοκοπία της χώρας το 2010, η Ελλάδα θα πάει εντελώς στον διάολο. Οι Έλληνες -αριστεροί και δεξιοί- ας αναλάβουν κάποτε τις ευθύνες τους. Να είστε καλά.)

pitsirikos.net