Πολλοί, πάμπολλοι, σχεδόν οι πάντες έχουν βρίσει τον Μητσοτάκη (πατέρα). Όχι εμείς! Επειδή δεν έχουμε αυταπάτες.
Το συνηθισμένο κίνητρο είναι η απογοήτευση εκείνων που θέλουν πρωθυπουργούς (και υπουργούς, κλπ) «πατερούληδες». Αντίθετα για εμάς η μόνη χρησιμότητα του καλοπληρωμένου επαγγέλματος «πρωθυπουργός» είναι να συγκεντρώνει την οργή (αν είναι δυνατόν) όλου του πληθυσμού· να τον γαμωσταυρίζουν οι πάντες απ’ το πρωΐ μέχρι το άλλο πρωΐ όχι επειδή ξεγελάστηκαν, όχι επειδή προδόθηκαν, αλλά επειδή το απολαμβάνουν· κι έτσι να αποφορτίζονται οι κοινωνικές σχέσεις απ’ τη νευρικότητα και τις εντάσεις, να μην τσακώνονται φίλοι και γνωστοί για ασήμαντα (ή και σημαντικά) πράγματα. Με δυο λόγια σωστός πρωθυπουργός στην ελλάδα, άξιος του μισθού του, είναι εκείνος που μαγνητίζει, που τραβάει τα μπινελίκια όλων των υπηκόων, όχι σαν “απατεώνας” αλλά σαν αλεξικέραυνο, όχι σαν “προδότης” αλλά σαν σάκος του μποξ, εξασφαλίζοντας όχι την άθλια «εθνική ενότητα» αλλά την γαλήνη της κοινωνικής ανευθυνότητας / παιδικότητας.
Τέτοιος, αληθινός γίγαντας, υπήρξε σαν πρωθυπουργός ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Δεν θα μιλήσουμε για τα (πραγματικά) πολιτικά προσόντα του ανδρός – στον Περισσό και στην Κουμουνδούρου, για παράδειγμα, ξέρουν καλύτερα… (Κι εμείς ξέρουμε…). Θα θυμήσουμε ότι στα λίγα χρόνια της πρωθυπουργίας του το «γαμώ τον Μητσοτάκη σου» ήταν μια κουβέντα που έβγαινε αυθόρμητα απ’ τα στόματα όλων. Για οποιονδήποτε λόγο. Όχι μόνο των πασόκων και των αριστερών (αναμενόμενο), αλλά και των δεξιών, που τον είχαν ψηφίσει (μόνο και μόνο για να σπρώξει απ’ το Μαξίμου τον Παπανδρέου τον Β). Και να στραβοπατούσε κάποιος περπατώντας, ήξερε ποιος έφταιγε: ο «καντέμης»! Έχανε η ομάδα σου; Ο “καντέμης” έφταιγε! Χώριζες; Πάλι του “καντέμη” δουλειά ήταν! Τράκαρες πάνω σε κολώνα; “Γαμώ τον Μητσοτάκη μου” έλεγες, και θάβρισκες περαστικούς να σε παρηγορήσουν… Ο τέλειος άρχοντας! Το τέλειο έρμα της κοινωνικής ισορροπίας…
Σαν «πρώην» πια ζούσε, λένε, αγγίζοντας τα όρια της αιωνιότητας, μ’ ένα μόνο όνειρο: να δει κάποιο τέκνο του, θηλυκό η αρσενικό, στην πρωθυπουργική καρέκλα. Κανένα δεν είχε τα προσόντα του. Εμείς, σαν m.f.c. (mitsotakis fun club) ευχόμασταν τα όνειρο να μείνει ανεκπλήρωτο, έτσι ώστε ο γίγαντας να μείνει αθάνατος. Διότι ναι μεν είμαστε fun club, αλλά όχι οικογενειακό!!
Δυστυχώς το μεγάλο αφεντικό έκανε άλλους λογαριασμούς. Δεν ήθελε να μηδενίσει το κοντέρ, να κλείσει έναν πλήρη αιώνα… Έτσι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, εκ Χανίων ορμώμενος, «δεν είναι πια ανάμεσά μας». Και δεν βλέπουμε στον ορίζοντα κάποιον άλλο που να μπορεί να δικαιολογήσει τον μισθό του πρωθυπουργού. Μόνο «πατερούληδες» και «γυιοί», όλοι επίδοξοι σωτήρες…
Τόσο «νάνοι» και τόσο καταχραστές του δημόσιου ταμείου: μόνο η Μέρκελ και ο Σόιμπλε φταίνε πια…
Long life!
(φωτογραφία: Ποιός θα κατάφερνε να ποζάρει σαν δράκουλας σε προεκλογική περίοδο αν δεν είχε αποδομήσει την πατερναλιστική αισθητική, έχοντας μέσα του ταυτόχρονα μια αυθεντική διάθεση προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο; Εδώ μια γιγαντο-απειλητική μητσοτακο-κεφαλή, παραμονές των εκλογών του 1985…
Ωραίες εποχές! Είμασταν, ακόμα, αθώοι. Ασυγχώρητα όπως αποδείχθηκε· αλλά αθώοι…)
__________________________________________________________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου