Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η μυρωδιά από τα φρεσκοψημμένα κουλουράκια που μόλις είχαν βγει από το φούρνο και μου «τρυπούσαν» τη μύτη , η εικόνα της ρευστής σοκολάτας που ξεχείλιζε πάνω από τα γλυκά και μου προκαλούσε απίστευτο πανικό, είναι από τις πιο έντονες και άφθαρτες αναμνήσεις μου.
Το φαγητό, ασφαλώς και αποτελεί μια φυσική ανάγκη για την επιβίωση του ανθρώπινου οργανισμού, είναι δηλαδή το μέσο για την απόκτηση ενέργειας και δύναμης, είμαστε όμως κι εμείς που δε θεωρούμε το φαγητό απλά και μόνο φυσική ανάγκη, αλλά απόλαυση και τέρψη.
Ας το παραδεχτούμε. Το φαγητό είναι μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις της ζωής. Όλοι μας βρίσκουμε συχνούς λόγους και δικαιολογίες για να φάμε. Θα φάμε όταν είμαστε χαρούμενοι για να το γιορτάσουμε, θα φάμε όταν είμαστε λυπημένοι για να παρηγορηθούμε (λες και θα λειτουργήσει ως αντικαταθλιπτικό), θα φάμε όταν είμαστε αγχωμένοι, θα φάμε σε γλέντια και χαρές και γενικά θα φάμε.
Είμαστε μια κατηγορία ανθρώπων που στο άκουσμα της λέξης «δίαιτα» γεμίζουμε σπυράκια, εμείς που σιχαινόμαστε οτιδήποτε είναι πράσινο και υγιεινό αλλά και οι ίδιοι που θέλουμε να χωρέσουμε στο στενό τζιν που είδαμε στη βιτρίνα.
Το φαγητό έχει κυρίαρχο ρόλο στη ζωή μας και είναι προτεραιότητα μας. Είναι πάντα δίπλα μας όταν είμαστε στενοχωρημένοι και δεν έχουμε κανέναν άλλο. Ένα μπολ παγωτό και μια σοκολάτα είναι πάντοτε αρκετά για να γεμίσουν τεράστια ψυχολογικά κενά. Μια πίτσα, ένα σουβλάκι και ένα σακουλάκι τσιπς μας κρατάνε συντροφιά όταν είμαστε μόνοι στο σπίτι. Μια λαχταριστή σούπα μας συντροφεύει τις κρύες νύχτες. Και, φυσικά, τα Κυριακάτικα μαμαδίστικα φαγητά είναι εκείνα που μας κάνουν να θέλουμε να είναι κάθε μέρα Κυριακή.
Εντάξει, μας αρέσει η καλοπέραση και το καλό φαΐ αλλά ας μη γινόμαστε και υπερβολικοί. Άνθρωποι είμαστε και λογικό είναι να ξεφύγουμε κάποια στιγμή. Αν όμως αυτό γίνεται επισταμένα και σε καθημερινή βάση, τότε μπορεί να θεωρηθεί και ασθένεια.
Ναι το παραδέχομαι, θα ήταν ιδανικό να καταναλώνουμε οτιδήποτε θέλουμε χωρίς να υπάρχουν επιπτώσεις, αλλά αυτό δυστυχώς είναι ανέφικτο. Πρέπει να μπορούμε να ελέγχουμε τους εαυτούς μας και να έχουμε την αίσθηση της αυτοσυγκράτησης. Άλλωστε, εμείς και μόνο εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τους εαυτούς μας.
Ας τρώμε ό,τι θέλουμε αν αυτό είναι που μας ευχαριστεί και μας κάνει ευτυχισμένους. Πάντα όμως πρέπει να θυμόμαστε πως το φαγητό πρέπει να τρώγεται από εμάς και όχι να τρώει εμάς. Ας μη βάζουμε σε κίνδυνο την υγεία μας. Ποτέ το φαγητό δε βοήθησε κανέναν στο πρόβλημα του παρά μόνο του έδινε την ψευδαίσθηση της λύσης για λίγα λεπτά τη στιγμή που το κατανάλωνε και ποτέ δεν έβγαλε κανέναν από το αδιέξοδο του. Ίσα ίσα τον γέμισε περισσότερα προβλήματα.
Μέτρον άριστον έλεγαν οι παλιοί και φαίνεται πως είχαν δίκιο.
Αν κάνω λάθος διαψεύστε με!
Ιωάννα Πορταράκη
http://www.ilov.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου