Ταξικό μίσος αντί για ταξική πάλη

“Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα, […] οι διανοούμενοι δεν μπόρεσαν να καταλάβουν τίποτα από αυτές τις τόσο αφηρημένες λέξεις. Δεν επισήμαναν την αντίφαση στο νόημα τους, ούτε την σχέση που έχουν αναμεταξύ τους. Δεν είδαν ότι στην φύση δεν υπάρχει ούτε ισότητα, ούτε μπορεί να υπάρξει ελευθερία. Ότι η ίδια η Φύση εγκατέστησε την ανισότητα ανάμεσα στα μυαλά, στους χαρακτήρες, στις ικανότητες, με τον ίδιο απαράγραπτο τρόπο που όρισε την υποταγή στους νόμους της”.

Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών

Η ακροδεξιά ταϊζει τους οπαδούς της ταξικό μίσος, αντί για ταξική πάλη. Στρέφει το ένα κομμάτι των εργαζόμενων τάξεων ενάντια στο άλλο, ενώ παράλληλα επιλέγει την εκάστοτε μερίδα του κεφαλαίου που θα υποστηρίξει, θυσιάζοντας πρόθυμα ένα κομμάτι από τις ελίτ, προκειμένου να μπορέσει να συγκρατήσει τις φυγόκεντρες κοινωνικές δυνάμεις και να ενδυναμώσει τις θεσμοποιημένες κοινωνικές ιεραρχίες. Εξού και ο νεοφασισμός εμφανίζεται την ίδια στιγμή σαν ο έσχατος εγγυητής της συνοχής του ετερόνομου συστήματος κοινωνικής οργάνωσης, αλλά ταυτόχρονα, συνιστά και μια απειλή, που πρέπει να χτυπηθεί και να καταστεί ελέγξιμη από τις συστημικές ελίτ. Στη σφαίρα της κοινωνικής ανάλυσης, τα πολιτικά ρεύματα της ακραίας ετερονομίας αποκρύβουν την ύπαρξη των δομικών κοινωνικών ανταγωνισμών που διατρέχουν απ’ άκρη σ’ άκρη κάθε ετερόνομη ολότητα όπου κυριαρχεί η άνιση κατανομή της δύναμης, υπερτονίζοντας τον ρόλο που παίζει η ατομική πρωτοβουλία στην αναπαραγωγή του ετερόνομου κοινωνικού παραδείγματος. Για την ύπαρξη της φτώχειας, την επιδείνωση της ανισότητας και για την πελώρια ασυμμετρία της δύναμης που συντελεί στον απόλυτο ετεροκαθορισμό των καταπιεσμένων κοινωνικών ομάδων, φταίνε οι ραδιουργίες κάποιων μεμονωμένων ατόμων, που δεν μεταχειρίζονται την πολιτική και οικονομική δύναμη που συγκεντρώνουν στα χέρια τους για το “καλό” του κοινωνικού συνόλου, αλλά για να εξυπηρετήσουν τους δικούς τους, ανομολόγητους εγωιστικούς, κι ενίοτε μοχθηρούς σκοπούς. Κι επειδή ο αόρατος δεσμός που ενώνει τα μέλη μιας εθνικής κοινότητας είναι δεσμός “φυσικός” και υπεριστορικός, δηλαδή, ένας δεσμός που δεν υπάγεται στην διαβρωτική επίδραση των κοινωνικών συνθηκών και συνακόλουθα δεν καθορίζεται από την κοινωνική πραγματικότητα, αλλά αντίθετα, υπερβαίνει την κοινωνική πραγματικότητα και την επικαθορίζει, εκείνοι που ενεργούν κόντρα στην “φυσική” ενότητα του έθνους δεν μπορεί να είναι πραγματικοί Έλληνες, Γάλλοι, Αιγύπτιοι, Αμερικανοί και πάει λέγοντας. Είναι δηλαδή εξορισμού άτομα που βρίσκονται εκτός της θαλπωρής της εθνικής οικογένειας. Ή, διαφορετικά, πρόκειται αναμφίβολα για άτομα που βρίσκονται σε διατεταγμένη αποστολή, εκπορευόμενη από τα σκοτεινά κέντρα εξουσίας που αναδύθηκαν εσχάτως στο υπερεθνικό επίπεδο κι έχουν βάλει στο μάτι το μεγαλείο, ή ακόμα κι αυτή την επιβίωση, του έθνους.

Η παγκόσμια εβραϊκή συνομωσία είναι μια αρχετυπική εκδοχή αυτής της συνομωσιολογικής ερμηνείας της κοινωνικής πραγματικότητας. Ας μην παρεξηγήσει ο αναγνώστης το νόημα της παραπάνω διαπίστωσης. Η διεθνής σιωνιστική ελίτ αποτελεί ήδη ένα από τα πιο βασικά και επιθετικά τμήματα του αποκεντρωμένου δικτύου εξουσίας που ονομάζουμε υπερεθνική ελίτ και που διαφεντεύει τις τύχες του συστήματος της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς.ⁱ Ο διεθνής Σιωνισμός διαθέτει ισχυρές παγκόσμιες οργανώσεις (Παγκοσμια Σιωνιστική Οργάνωση, Εβραϊκό Ταμείο, Παγκόσμιο Εβραϊκό Κογκρέσο) που διατυμπανίζουν ανοικτά τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκαν, δηλαδή την συγκέντρωση των πόρων της εβραϊκής διασποράς για την πολιτικοστρατιωτική κατάκτηση και τον διαρκή εποικισμό της Παλαιστίνης. Επίσης, το οργανωμένο σιωνιστικό κίνημα ανά την υφήλιο, έχει κατορθώσει να συσσωρεύσει τεράστια πολιτική δύναμη σε χώρες-κλειδιά που ορίζουν τις τύχες του διεθνούς συστήματος. Η επιρροή των περίφημων AIPAC και ADL αποτελεί φόβητρο για τους βουλευτές και τους Γερουσιαστές του Κογκρέσου στις ΗΠΑ.ⁱⁱ Από την άλλη, στην Βρετανία η εκδήλωση απροκάλυπτων φιλο-Παλαιστινιακών αισθημάτων εκ μέρους του νέου αρχηγού του κόμματος των Εργατικών, επέσυρε αμέσως την μήνη σύσσωμων των μεγάλων συστημικών ΜΜΕ, αλλά και της πολιτικής ελίτ της χώρας, οι οποίοι ξεκίνησαν μια συντονισμένη εκστρατεία διασυρμού όχι μόνο κατά του Κόρμπιν, αλλά ενάντια και στα νέα στελέχη του κομματικού μηχανισμού των Εργατικών, κατηγορώντας τους συλλήβδην για “αντισημητισμό”.ⁱⁱⁱ Την ίδια στιγμή, το Ισραήλ έχει αναδειχτεί σε παγκόσμιο κέντρο της αντεπανάστασης, εξάγοντας τεχνογνωσία σχετικά με μεθόδους καταστολής των εξεγέρσεων και μαζικής καθυπόταξης πληθυσμών σε όλες τις κατοχικές δυνάμεις ανά την υφήλιο (Ινδία στο Κασμίρ, Ρωσία στην Τσετσενία, ΗΠΑ στο Ιράκ), ενώ παράλληλα είναι από τους κορυφαίους βιομηχανικούς κατασκευαστές στον κόσμο στον τομέα της παραγωγής οπλισμού και των στρατιωτικών μέσων αιχμής που είναι αναγκαία για να φέρουν σε πέρας την μαζική καταστολή.^iv Δεν είναι τυχαίο ότι το Ισραήλ αναδείχτηκε σε βασικό προμηθευτή της κυβέρνησης του ελλαδικού προτεκτοράτου σε συστήματα αστυνομικής παρακολούθησης, αύρες καταστολής διαδηλώσεων, δακρυγόνα κι άλλον αντιεξεγερσιακό βαρύ οπλισμό, από το 2010 κι έπειτα, όταν η Κοινωνική Πάλη στον ελλαδικό χώρο οξύνθηκε κατακόρυφα κι έλαβε συγκρουσιακά εξεγερσιακά χαρακτηριστικά.

Γίνεται αντιληπτό από τα παραπάνω, ότι η σιωνιστική ελίτ απέκτησε την πολιτική, οικονομική και κοινωνική δύναμη της, μέσα από μια συστηματική, αλλά σταδιακή, διαδικασία οργανικής διαπλοκής των προνομίων και των συμφερόντων της με αυτά του διεθνοποιημένου καπιταλισμού, κατά τον ίδιο τρόπο που οι μεγάλοι γαιοκτήμονες του φεουδαρχικού συστήματος της μεσαιωνικής Ευρώπης, επσιτράτευσαν τον πλούτο που είχαν συσσωρεύσει έτσι ώστε να μεταμορφωθούν σε ιδιοκτήτες πάγιου κεφαλαίου που ήταν σε θέση να ασκήσουν σημαντική επιρροή στο νέο καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής.^v Το δίχως άλλο, αυτό σημαίνει πως οι Σιωνιστές δεν έχουν καμία ανάγκη να συνέλθουν μυστικά κάτω από το φως του φεγγαριού σε κάποιο παλιό νεκροταφείο, έτσι ώστε να καταστρώσουν τα νοσηρά σχέδια τους για τον αφανισμό της ανθρωπότητας, όπως πολύ ποιητικά αναγράφουν τα “Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών”.^vi Στην περίοδο της νεοφιλελεύθερης νεωτερικότητας που διανύουμε, ο αφανισμός της ανθρωπότητας είναι μια δουλειά που το σύστημα της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς έχει αναλάβει εργολαβικά να φέρει σε πέρας. Αν από κάποια καθαρή ιδιοτροπία της τύχης, είχαμε ποτέ την ευκαιρεία να απαλλαγούμε από σύσσωμη την σιωνιστική ελίτ και τους παρατρεχάμενους της, αυτό δεν θα μας απελευθέρωνε από τον ζυγό του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού κάτω από τον οποίο στενάζουμε και στον οποίο οι Σιωνιστές οφείλουν την ταξική υπεροχή τους. Κάποιος άλλος θα έσπευδε να πάρει αμέσως τη θέση τους στις ανώτερες βαθμίδες της θεσμοποιημένης κοινωνικής ιεραρχίας, συνεχίζοντας την δεσποτική εξουσία τους κάτω από άλλο όνομα, όπως ακριβώς οι απανταχού φτωχοί μουσουλμάνοι υποκατέστησαν τους Εβραίους σαν τα κατακάθια της ανθρωπότητας στο ντε φάκτο αντισημητικό φαντασιακό των εύπορων κοινωνικών στρωμάτων του καπιταλιστικού Κέντρου.

Την ίδια μέθοδο εκφυλισμού της ταξικής συνείδησης των ετεροκαθοριζόμενων στρωμάτων χρησιμοποιούν οι νεοφασίστες όταν αναλύουν τις σχέσεις άνισης κατανομής της οικονομικής δύναμης ανάμεσα στην ελίτ και τις εξαρτημένες κοινωνικές ομάδες, τις οποίες θεσμοποιεί και αναπαράγει το σύστημα της οικονομίας της αγοράς, με όρους ατομικών χαρακτηριστικών του κάθε μεμονωμένου καπιταλιστή. Έτσι, το ζήτημα της εκμετάλλευσης των εργαζόμενων τάξεων από τους μεγιστάνες του χρήματος, ντόπιους και αλλοδαπούς, μετατρέπεται σε μια ηθική καταδίκη της “απληστίας” των καπιταλιστών, χωρίς να θίγονται ούτε στο ελάχιστο οι εξουσιαστικές δομικές παράμετροι του οικονομικού συστήματος, όπως είναι η ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, η κατανομή των διαθέσιμων πόρων μέσω της αγοράς, η αγοραιοποίηση όλων των πτυχών της κοινωνικής ζωής με την επιβολή ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων σε όλες τις δραστηριότητες, η υποτέλεια των προλετάριων που είναι υποχρεωμένοι να πουλήσουν την εργασία τους προκειμένου να επιβιώσουν. Ωστόσο, το σύστημα της οικονομίας της αγοράς περιλαμβάνει ένα σύνολο από τυπικούς κανόνες των οποίων ο λόγος ύπαρξης είναι ακριβώς να θέτουν “αντικειμενικά” όρια και, με αυτόν τον τρόπο, να προδιαγράφουν κατά το δυνατό το περιεχόμενο και την έκταση της δραστηριότητας των νομικά αναγνωρισμένων υποκειμένων που ενεργούν εντός του θεσμικού πλαισίου που έχει καθιερώσει. Υπό αυτή την έννοια, και ο ίδιος ο καπιταλιστής είναι δέσμιος της δυναμικής του συστήματος, μιας κι ένα σύστημα είναι συνεκτικό και πετυχαίνει να λογίζεται ως τέτοιο, στον βαθμό που μπορεί να προκαθορίζει αποτελεσματικά τη δράση των φορέων που ενεργούν μέσα σε αυτό και συνακόλουθα να παράγει προβλέψιμα και μετρήσιμα αποτελέσματα. Εκτός αυτού, δεν θα ήταν παράλογο αν η διαδικασία κοινωνικοποίησης στο νεοφιλελεύθερο κοινωνικό παράδειγμα διέπλαθε ανθρώπους με ιδιαίτερη κλίση προς μια υπολογιστική νοοτροπία, με έφεση στην επιδίωξη του κέρδους και την λογική της αξιολόγησης καταστάσεων μέσω μιας προσεκτικής ανάλυσης κόστους-όφελους. Αυτά εξάλλου είναι τα βασικά ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά του homo economicus, του ανθρώπου της νεοφιλελεύθερης εποχής. Ο καπιταλιστής δεν μπορεί παρά να είναι αρχετυπικό δείγμα αυτού του νέου ανθρωπολογικού τύπου του νεομπουρζουά. Το να αναθεματίζουμε την πλουτοκρατία για την αδηφαγία που επιδεικνύει, είναι σαν να αναθεματίζουμε τα ψάρια επειδή τους αρέσει το νερό.

Οι ναζιστές ισχυρίζονται ότι μιλούν εξ ονόματος μιας οντότητας που υψώνεται πάνω από τους ταξικούς διαχωρισμούς της ετερόνομης κοινωνικής ολότητας. Ο Όττο Στράσσερ αναθεμάτιζε εξίσου τόσο την Δεξιά όσο και την Αριστερά για την διαβρωτική επίδραση που ασκούσαν επάνω στο “υγιές” σώμα του Γερμανικού έθνους. Όπως γράφει ο Γκότφριντ, “Παρά τις σοσιαλιστικές θέσεις του, [ο Στράσσερ] ουδέποτε αποδέχτηκε την Μαρξιστική έννοια της πάλης των τάξεων. Δεν υπήρχε κανένα αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στην μπουρζουαζία και το προλεταριάτο. Διότι και οι δύο, ανήκαν, κατά την άποψη του, στην ίδια πολιτιστική και πνευματική οντότητα, το Γερμανικό έθνος”.^vii Σύμφωνα με τους ναζί, ο εθνικοσοσιαλισμός υπερέβαινε αυτούς τους τεχνητούς διαχωρισμούς οι οποίοι δεν έκφραζαν πραγματικούς κοινωνικούς ανταγωνισμούς. Η ναζιστική “επανάσταση” είχε καταφτάσει για να διασώσει την ενότητα του έθνους, προτού αυτό καταστραφεί από τις έριδες και τις ραδιουργίες των επαγγελματιών πολιτικών, όπως άλλωστε συνέβηκε το 1918.

Επομένως, εφόσον η ενότητα μέσω της συνεργασίας ανάμεσα στις τάξεις είναι η φυσική κατάσταση της ετερόνομης κοινωνικής ολότητας του έθνους, συνεπάγεται από αυτό ότι ο εθνικοσοσιαλισμός σαν ο κατεξοχήν ιδεολογικός φορέας τούτης της ενότητας, συνιστούσε το φυσικό πολιτικό ιδίωμα που υπηρετούσε τις ανάγκες του γερμανικού έθνους. Όταν η Χρυσή Αυγή οργάνωσε φιλανθρωπικά συσσίτια “μόνο για Έλληνες”, αποπειράθηκε ουσιαστικά να κάνει πράξη έναν αφηρημένο φαντασιακό δεσμό, δημιουργώντας γι’ αυτό μια πρόσκαιρη υλική βάση. Παρόλα αυτά, η πρακτική των συσσιτίων είναι κατά βάση πολιτική κι όχι απλά φιλανθρωπική, όπως διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους οι χρυσαυγίτες, επειδή μέσω αυτής, η Χρυσή Αυγή διεκδίκησε το αποκλειστικό δικαίωμα της να ορίζει μονομερώς ποιος πληρεί τις προδιαγραφές για να συμπεριληφθεί στην ιδεολογική κατηγορία του “’Ελληνα” και ποιος όχι. Θα ήταν πράγματι εξαιρετικά ενδιαφέρον να ρωτούσε κάποιος τους διοργανωτές των συσσιτίων, αν κάποιος που είναι άθεος, αντιμιλιταριστής, αντιεξουσιαστής και αναρχοκομμουνιστής, θα μπορούσε να προσέλθει ελεύθερα και να σερβιριστεί στις εν λόγω “συλλογικές κουζίνες”, με μονάδικη ίσως προϋπόθεση ότι μιλά την ελληνική. Όμως τότε, γιατί να μην έχει το ίδιο δικαίωμα κι ένας Νιγηριανός μετανάστης που τυχαίνει να κατέχει το ελληνικό ιδίωμα; Όπως γράφει ο Α. Μπαντιού, η παραγωγή ταυτότητας είναι πάντοτε μια “πολιτική διαδικασία σε εξέλιξη”.^viii Ομοίως, η παραγωγή της εθνικής ταυτότητας είναι μια δυναμική διαδικασία που προϋποθέτει την εκδήλωση κάθε είδους κοινωνικής σύγκρουσης στο εσωτερικό της.

Στο στάδιο της παγίωσης της, συνεπάγεται μια εξουσιαστική χειρονομία ωμής επιβολής, όπου η μία κοινωνική ομάδα, η ελίτ, αποκρυσταλλώνει και θεσμοποιεί την υπεροχή της έναντι των υπόλοιπων ομάδων κι αναλαμβάνει να διαμορφώσει τις υλικές και πολιτισμικές παραμέτρους, δηλαδή τις “αντικειμενικές” και υποκειμενικές συνθήκες, γύρω από τις οποίες δομείται και αποκτά χειροπιαστή υλική υπόσταση η φαντασιακή, εθνική “κοινότητα”. Ακόμη και οι μεγαλοσχήμονες Γερμανοί εθνικοσοσιαλιστές, οι οποίοι διατείνονταν ότι κατείχαν το μονοπώλιο της εκπροσώπησης του αδιαίρετου γερμανικού έθνους και μιλούσαν εξονόματος ολόκληρου του “ράιχ”, προωθούσαν μέσα από την προπαγανδιστική φιλολογία τους την κοινωνική μορφή του ενάρετου Γερμανού αγρότη, μόνιμα εγκατεστημένου στην ειδυλλιακή ύπαιθρο και δεμένου για την επιβίωση του με την γη, σαν τον κατεξοχήν εκπρόσωπο των έμφυτων προτερημάτων της γερμανικής φυλής. Έτσι, η διαδικασία παραγωγής ταυτότητας παράγει έναν διττό αποκλεισμό. Σε πρώτη φάση, καταστέλλονται οι φαντασιακές σημασίες, οι επιθυμίες και τα ταξικά συμφέροντα των υποτελών κοινωνικών μονάδων, οι οποίες ωστόσο, συμπεριλαμβάνονται στις τυπικές νομικές κατηγορίες που κωδικοποιούν τις σχέσεις ανισοκατανομής της δύναμης μέσα στο θεσμικό πλαίσιο της ετερόνομης ολότητας. Στη συνέχεια, ο αποκλεισμός αυτός, που εν πολλοίς αφορά την απουσία πρόσβασης στις θεσμοποιημένες πηγές εξουσίας, επεκτείνεται στα εκτός δικαίου υποκείμενα, τους εξαθλιωμένους πληθυσμούς προσφύγων και μεταναστών, που δεν αναγνωρίζονται καν σαν υποτελείς ομάδες που προορίζονται να εκπληρώσουν τυποποιημένες υποχρεώσεις κι άνωθεν δοσμένους κοινωνικούς ρόλους προς χάριν της συνολικής αναπαραγωγής του συστήματος και των κυρίαρχων ελίτ που το εξουσιάζουν. Ο διαχωρισμός αυτός λειτουργεί σαν διαρκής υπενθύμιση του πρωταρχικού διαχωρισμού ανάμεσα στους “μέσα” και τους “έξω” που επήλθε αυτοδικαίως μέσα από την ίδρυση ενός έθνους-κράτους με συγκεκριμένα ταυτοτικά κριτήρια και συντελεί στην ενδυνάμωση της φαντασιακής ενότητας της ετερόνομης ολότητας, κινητοποιώντας ακόμη και τα κατώτερα στρώματα ενάντια στους “εισβολείς”.

Μόνο τυχαίο δεν είναι άλλωστε το γεγονός ότι η κυβέρνηση του ελλαδικού προτεκτοράτου επέλεξε να εξαπολύσει τον κατασταλτικό μηχανισμό της για να επιτεθεί στις αυτοοργανωμένες δομές φιλοξενίας μεταναστών που διάφορες ελευθεριακές ομάδες επιχείρησαν να δημιουργήσουν στα κατά τόπους αυτόνομα στέκια και καταλήψεις. Η ύπαρξη κι επιτυχής λειτουργία αυτών των ελευθεριακών δομών υποδοχής καθιερώνει ένα διαφορετικό τρόπο συνύπαρξης ανάμεσα στους διαφορετικούς πληθυσμούς των προλετάριων, το οποίο δυνητικά αμφισβητεί την αποτελεσματικότητα κι αποδυναμώνει το μοντέλο απομόνωσης, καταστολής και υγειονομικής διαχείρισης, μέσω του οποίου η υπερεθνική ελίτ αντιμετωπίζει στην πράξη το ζήτημα των μεταναστευτικών ροών. Ο μαζικός εγκλεισμός των μεταναστών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν ανταποκρίνεται απλώς στην ανάγκη για τον χωροταξικό διαχωρισμό των μεταναστών από τα υπόλοιπα κομμάτια του εγχώριου πληθυσμού, λόγω μιας φαινομενικής αδυναμίας ομαλής “απορρόφησης” τους, αλλά ουσιαστικά συντελεί στην αδυναμία απορρόφησης τους λόγω της πλήρους απομόνωσης που τους επιβάλλεται από τα συγγενή προλεταριακά στρώματα του “εσωτερικού”. Σε αυτόν τον φαύλο κύκλο παρεμβαίνουν οι αναρχικές συλλογικότητες με την πολιτική δράση τους και αυτός είναι και ο λόγος που καταδιώκονται.

iΓια μια θεωρητική τεκμηρίωση της έννοιας της υπερεθνικής ελίτ, βλέπε Τ. Φωτόπουλος, Η Παγκόσμια Κρίση, η Ελλάδα και το Αντισυστημικό Κίνημα (Κουκκίδα) σελ. 88-97.

iiΓ. Καραμπελιάς, Εβραίοι Εναντίον του Σιωνισμού (Εναλλακτικές Εκδόσεις).

iiiJeremy Corbyn is turning a ‘blind eye’ to anti-Semitism in his party, Theresa May warns, The Telegraph, http://www.telegraph.co.uk/news/2016/12/12/jeremy-corbyn-turning-blind-eye-anti-semitism-party-theresa/.

iv Καθημερινή, 11/09/04.

vJ. Holloway, Change the World Without Taking Power, σελ. 251-267, http://libcom.org/files/John%20Holloway-%20Change%20the%20world%20without%20taking%20power.pdf.

viN. Cohn, Warrant for Genocide (Eyre & Spottiswoode).

viiP. Gottfried, Otto Strasser and National Socialism, http://isistatic.org/journal-archive/ma/13_02/gottfried.pdf.

viiiΤι Είναι Λαός; (Εκδόσεις 21ου), σελ. 13.

www.provo.gr

εκτυπώστε ή κατεβάστε σε PDF