Ὑπάρχουν Ἄνθρωποι ἐκεῖ ἔξω…

Κι ἐμεῖς πρέπει νὰ τοὺς βροῦμε…
Νὰ σπάσουμε κάθε ἁλυσίδα ποὺ μᾶς ἀκινητοποιεῖ καὶ μᾶς ἀπομονώνει καὶ νὰ ξεκινήσουμε νὰ ἀνοίγουμε τὰ φτερά μας…
Νὰ ξαναδοῦμε τὰ πάντα ἀπὸ τὴν ἀρχή, μὲ νέο βλέμμα…
Νὰ κτίσουμε νέες σχέσεις καὶ νὰ γκρεμίσουμε τὶς παλαιές…
Νὰ δοῦμε τοὺς Ἀνθρώπους στὰ μάτια, νὰ τοὺς ἀναγνωρίσουμε καὶ νὰ συμπορευθοῦμε…

Κύλησε ὁ καιρός…
Τὰ γκρεμίσματά μας ἔπιασαν τόπο…
Ὅλα, σιγὰ σιγά, τελειώνουν…

Καὶ φθάνει ἡ ὥρα ποὺ πρέπει νὰ ξεκινήσουμε γιὰ νὰ ξανακτίσουμε τὰ πάντα…
Καί ἀπό ποῦ ἀλλοῦ θά μπορούσαμε νά τό κάνουμε αὐτό, ἐάν ὄχι ἀπό τίς ἀνθρώπινες σχέσεις μας;

Ἂς κυττάξουμε πάλι γύρω μας, προσεκτικά, χαλαρά, μὲ ἐμπιστοσύνη…
Ἂς ξαναγνωρίσουμε τὸν κόσμο μας…
Ἂς δοκιμάσουμε ἀπὸ ἄλλην ὀπτικὴ τώρα πιά…
Ὥρα μας εἶναι…

Φιλονόη