Η κρίση δεν δημιουργείται από μόνη της. Υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι και αιτίες για την ύπαρξή της. Και πίσω από τους λόγους και τις αιτίες της κρίσης, βρίσκονται πάντα άνθρωποι. Απληστοι άνθρωποι. Πολύ άπληστοι άνθρωποι.
Στη θέση της λέξης «κρίση» ας βάλουμε λοιπόν την σωστή λέξη: απληστία.
Η «κρίση», δηλαδή η απληστία, δημιουργεί οικονομική ανισότητα. Δηλαδή ανθρώπινη δυστυχία και πόνο. Η απληστία δημιουργεί και μεγαλώνει την απόσταση ανάμεσα στον πλούτο και στην φτώχεια. Η απληστία κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους.
Η απληστία είναι μια ανθρώπινη τάση που υπάρχει σε όλη την διάρκεια της ιστορίας. Υπάρχει ανεξάρτητα από το οικονομικό σύστημα, καπιταλισμός ή σοσιαλισμός, και ανεξάρτητα από το πολίτευμα, ολιγαρχία ή δημοκρατία.
Η ερμηνεία ότι η «κρίση», δηλαδή η απληστία, δηλαδή η οικονομική ανισότητα, είναι σύμπτωμα του οικονομικού συστήματος, χωρίς να είναι εντελώς λάθος, απέχει πολύ από την αλήθεια.
Το οικονομικό σύστημα, καπιταλισμός ή σοσιαλισμός, δεν υπάρχει αυτόνομα. Υπάρχει και λειτουργεί μέσα σε ένα πλαίσιο. Κανονιστικό πλαίσιο. Το πλαίσιο αυτό είναι το πολίτευμα. Το πόσοι δηλαδή έχουν και ασκούν την πολιτική εξουσία. Λίγοι ή όλοι. Ολιγαρχία ή δημοκρατία.
Σε ένα ολιγαρχικό πολίτευμα, σαν το δικό μας, είναι σχετικά εύκολο να διαφθαρούν και να ελεγχθούν εκείνοι οι λίγοι, οι οποίοι συγκέντρωσαν την πολιτική εξουσία στα χέρια τους, δηλαδή οι επαγγελματίες πολιτικοί. Να διαφθαρούν και να ελεγχθούν οι λίγοι επαγγελματίες πολιτικοί από εκείνους που συγκέντρωσαν τον πολύ πλούτο. Ωστε μετά έλέγχοντας τους λίγους επαγγελματίες πολιτικούς, να γίνουν οι πλούσιοι κι άλλο πλούσιοι. Πλουσιότεροι.
Ενα ολιγαρχικό πολίτευμα, και μάλιστα ανεξαρτήτως οικονομικού συστήματος, δεν βάζει κανέναν φραγμό στην γιγάντωση της απληστίας, δηλαδή της οικονομικής ανισότητας. Και έτσι φτάνουμε σε αυτό που λέμε «κρίση».
Η δημοκρατία, η αληθινή δημοκρατία, δηλαδή το πολίτευμα εκείνο στο οποίο η πολιτική εξουσία είναι στα χέρια όλων και ασκείται από όλους, γνωρίζει, από την αρχαιότητα ακόμα, πως ο μεγάλος πλούτος και η μεγάλη φτώχεια είναι απειλή για το ίδιο το πολίτευμα. Απειλή για την κοινωνία. Θανάσιμη απειλή.
Σε ένα τέτοιο πολίτευμα, όπου το ίδιο το τωρινό εκλογικό σώμα θα είναι ο νομοθέτης, και όχι κάποια ολιγομελής επαγγελματική βουλή, είναι σχετικά εύκολο να ρυθμιστεί οποιοδήποτε οικονομικό σύστημα, καπιταλισμός ή σοσιαλισμός, ώστε να μην δημιουργεί οικονομική ανισότητα και δυστυχία στην κοινωνία.
Το οικονομικό σύστημα δεν δρα αυτόνομα. Δρα μέσα στο πλαίσιο ενός πολιτεύματος. Αν το πολίτευμα δίνει την πολιτική εξουσία σε λίγους, και όχι σε όλους, τότε θα καταλήξουμε να έχουμε κάποιους λίγους πάλι οι οποίοι θα έχουν συγκεντρώσει και τον περισσότερο πλούτο. Δηλαδή «κρίση». Δηλαδή απληστία. Δηλαδή οικονομική ανισότητα.
Για την «κρίση», που θα πει για την γιγάντωση της οικονομικής απληστίας, ευθύνεται κυρίως το πολίτευμα. Το πολίτευμα δεν θέτει κανέναν φραγμό στην οικονομική συσσώρευση και στην οικονομική ανισότητα.
Θραξ Αναρμόδιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου