Οι ιδιαιτερότητες της ελληνικής "αστικής δημοκρατίας" και η ένοπλη πάλη.
Γράφει ο Βασίλης Ραφαηλίδης(ένας απ`τους λίγους ανθρώπους που λείπει πραγματικά απ`το πνευματικό τοπίο της χώρας) στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του "Ιστορία(κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους 1830-1974": "Οι λαοί δεν έχουν μόνο ήρωες, έχουν και καθάρματα. Στην ιστορία ενός τόπου δεν ανήκουν μόνο οι ήρωες, ανήκουν και τα καθάρματα, που κι αυτά γράφουν ιστορία. Εν πάση περιπτώσει, η ιστορία ενός τόπου δεν είναι μόνο μια σειρά από θετικά γεγονότα. Άλλωστε, σε μια διαλεκτική αντίληψη των πραγμάτων, αν δεν υπήρχε άρνηση δεν θα υπήρχε ούτε κατάφαση. (...) Αυτό το βιβλίο αγαπάει την Ελλάδα. Και γι` αυτό δεν την κολακεύει. Λέει τα σύκα, σύκα και τους προδότες, προδότες, και όχι εθνικούς ήρωες. Θα μπορούσε να έχει τίτλο << Αρνητική ιστορία της Νέας Ελλάδας>>, αν η άρνηση δεν ήταν αναγκαία για την κατάφαση. Συνεπώς, αυτό το βιβλίο στοχεύει την κατάφαση μέσα από την άρνηση, κατά την προτροπή του Τεοντόρ Αντόρνο". Τί κάνει όμως το μαρξιστή συγγραφέα μιας ογκώδους ιστορίας της νεότερης Ελλάδας να τοποθετεί το ζήτημα όχι με ταξικούς όρους, αλλά με ηθικούς(ήρωες-καθάρματα); Είναι σίγουρα η ιδιαιτερότητα της συγχρονης ελληνικής ιστορίας και της εξέλιξής της, η οποία απέχει μάλλον πολύ από την αντίστοιχη εξέλιξη των δυτικοευρωπαϊκών χωρών. Αυτή η ιστορική εξέλιξη κατέληξε στη μη ύπαρξη μιας ελληνικής αστικής τάξης κατά τις μαρξικές προδιαγραφές, αλλά σε ένα κομπραδόρικο, παρασιτικό και εν πολλοίς στρεβλό, "διαπλεκόμενο" και εξαρτημένο από το ξένο κεφάλαιο πολιτικό και οικονομικό σύστημα(βλ. Παν. Κονδύλη). Απέναντι σε ένα τέτοιο συστημα, που ο Ραφαηλίδης θεωρεί πως κατ`εξοχήν χαρακτηρίζεται από τη απατεωνιά των γυπών, από τα καθάρματα, απέναντι σε ένα καθεστώς με λίγα λόγια που στηρίζεται σ` αυτό που θα ονομάζαμε εξωθεσμικό παράγοντα ποιά θα μπορούσε να είναι η απάντηση της αριστεράς, μιας αριστεράς που παντού στην δυτική Ευρώπη στηρίχτηκε σε ένα μίνιμουμ πλαίαιο στην αναζήτηση λύσεων και προοπτικών στηριγμένων στην αναβάθμιση των σεβαστών απ`όλους θεσμών του αστικού κράτους, θεσμών που εδώ, κατά συρροήν και κατ` εξακούθησιν, παραβίαζε και παραβιάζει η ανεξέλεγκτη ντόπια "αστική τάξη"; Και ποιά η σχέση του ένοπλου αγώνα αλά ελληνικά, κατά την μεταπολίτευση, με όλα αυτά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου