Εμείς οι άνθρωποι, είμαστε περίεργα πλάσματα. Ασυγκράτητα. Αχειραγώγητα κι έντονα παθιασμένα. Μας αρέσει να ζούμε τη ζωή μας στο έπακρο και να βιώνουμε τα πάντα έντονα.
Έλα, όμως, που υπάρχει κι εκείνη η μεγάλη μερίδα πληθυσμού που κρύβει -αρκετά καλά!- μια τεράστια υπερβολή στα πάντα. Όπου συναίσθημα κι έκρηξη, όπου έκρηξη και καράβι να φύγεις. Αντιδρούν λιγάκι υπερβολικά μωρέ (σχήμα οξύμωρο και κλαίνε κι οι λογοτέχνες!). Κι ανήκω κι εγώ σ’ αυτούς!
Κάποιος νορμάλ άνθρωπος θα πει: «Σιγά το πράγμα! Όλοι ξεφεύγουμε κάποια στιγμή κι αντιδρούμε υπερβολικά!».
Συμφωνώ! Αλλά αυτή η μερίδα ατόμων αντιδρά πάντα, μα πάντα, διαφορετικά από τους κοινούς θνητούς! Ας πούμε, σε μια μεγάλη χαρά δεν θα νιώσουν ολοκλήρωση μόνο με μια ανακοίνωση κι ένα χαμόγελο στα χείλη. Όχι, όχι! Θα σπείρουν τον πανικό! Τσιρίδες, παλαμάκια, χοροπηδήματα.
Κάτι σαν πρόγραμμα αεροβικής άσκησης με την Ελένη Πετρουλάκη, ενώ σε μεγάλες στεναχώριες, όπως είναι φυσικό, δε θα περιοριστούν σ’ ένα δάκρυ που κύλησε φευγαλέα από τη συναισθηματική φόρτιση!
Θα τα βάψουν μαύρα -κυριολεκτικά!- και θ’ αρχίσουν να κλαίνε και να οδύρονται μέχρι να πρηστούν από τα κλάμα. Ίσως, μετά από ένα τρίωρο κλάμα, να νιώσουν λίγο καλύτερα!
Και δεν έχει γίνει μέχρι στιγμής αναφορά σ’ ένα συναίσθημα, που όπως και να το κάνουμε είναι λίγο «να βγαίνεις από τα ρούχα σου». Θυμός! Εδώ, ακόμα κι οι κοινοί θνητοί λυγίζουν, πόσο μάλλον οι άλλοι (όπου «άλλοι» είναι οι psycho. Μόνο έτσι μπορείς να τους χαρακτηρίσεις!).
Ένας νορμάλ άνθρωπος, σε καταστάσεις απίστευτου θυμού, θα φωνάξει, θα βρίσει, θα κλάψει, θα κάνει κανένα τσιγάρο, θα κλειστεί σε κανένα δωμάτιο ή θα πάει καμιά βόλτα, ίσως πάει γυμναστήριο και στο τσακίρ κέφι θα σπάσει και κανένα γυαλικό, π.χ. πιάτο, τασάκι.
Οι άλλοι… Ω, Θεοί! Οι άλλοι θα προσπαθήσουν να το παίξουν ψύχραιμοι γι’ αρχή. Θα προσπαθήσουν να προειδοποιήσουν τον άμαχο πληθυσμό πως είναι πολύ κακιά τακτική να τους νευριάσεις, ενώ θα έχουν τα μάτια τους καρφωμένα πάνω σου μ’ εκείνο το απαθές βλέμμα αλά Άσπα Τσίνα, του τύπου «δεν καταλαβαίνω την έκρηξή σου!».
Θα φαίνονται χαλαροί, ενώ μέσα τους θα βράζει ο Βεζούβιος! Θέλει μεγάλη αυτοκυριαρχία να μην ξεσπάς αμέσως. Δε θέλουμε να κατηγορηθούμε και για εκρήξεις θυμού, όμως αν παρατραβηχτεί το σκοινί πρέπει να είσαι έτοιμος.
Αρχικά, θα αρχίσουμε με ανεβάζουμε οκτάβες τη φωνή μέχρι που δε θα μπορούμε να μιλήσουμε. Αν αρχίσουμε να πιάνουμε μαλλιά ή να τρίβουμε το κούτελο μας, μας ανεβαίνει η πίεση και καλό θα είναι ν’ απομακρυνθείς λιγάκι. Πότε δεν ξέρεις! Πιθανότατα να χτυπήσουμε και το χέρι στο τραπέζι αν μας φέρεις στο όριο. Προσοχή! Μη το ξεπεράσεις γιατί μετά το χάος.
Θ’ αρχίσουν να εκσφενδονίζονται πράγματα προς τον δέκτη της έκρηξης, θ’ ανοίξει ο οχετός, ενώ μπορεί να βιαιοπραγήσουμε κιόλας λιγάκι. Μια σπρωξιά, μια μικρή μπουνίτσα. Κάτι μικρό αναλόγως βέβαια με τα κέφια, βρε!
Και μετά, αφού σπάσουμε και κάτι (επιβάλλεται να σπάσουμε κάτι!), θα τινάξουμε μαλλί (ή κεφάλι ανάλογα με το φύλο), με φυσικό τόνο φωνής θα πούμε «τώρα, επειδή έχω νεύρα, χρειάζομαι λίγο χώρο» και θα εξαφανιστούμε κλαίγοντας.
Η ένταση δεν αντέχεται για πολύ! Βέβαια όλα τα παραπάνω αυξάνονται αναλόγως την αιτία της έκρηξης. Αν μας πληγώσεις πριν μας νευριάσεις, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να φύγεις τρέχοντας και να μην κοιτάξεις πίσω!
Τέτοιες καταστάσεις! Καθόλου νορμάλ κι απολύτως δικαιολογημένες. Πού την είδα τη δικαιολογία; Θα σου πω! Αυτοί οι άνθρωποι λέγονται άνθρωποι των άκρων.
Είναι άνθρωποι που δεν μπορούν να διαχειριστούν καταστάσεις ή συναισθήματα και ξεσπούν με πολύ λάθος τρόπο, γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Έτσι ανακουφίζονται κι έτσι αντιδρούν.
Στην αρχή δεν είναι σε θέση ν’ αντιληφθούν τις συνέπειες των πράξεών τους, όμως με την πάροδο του χρόνου, και φυσικά μόλις αντιληφθούν το λάθος τους και χάσουν τη Γη κάτω από τα πόδια τους, θα μάθουν να αντιδρούν λίγο πιο ήπια.
Δεν υπάρχει περίπτωση ν’ αντιδράσουν φυσιολογικά. Ποτέ! Πρέπει να τους αποδεχτείς και να μάθεις να ζεις μ’ αυτό. Τι να κάνουμε; Ζητάμε εκ των προτέρων συγγνώμη αλλά υπάρχουμε κι εμείς σ’ αυτόν τον κόσμο. Είμαστε καλά παιδιά, ήσυχα και παθιάρικα, απλά μη μας νευριάσεις γιατί τότε ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε!
Κάντο με πάθος κι ας είναι και λάθος, δε λένε; Ε, αυτό κάνουμε! Ακόμα και το λάθος με πάθος! Πόσο μπροστά πια!
Κατερίνα Μοχράνη
http://www.ilov.gr/
Το blog στηρίζει τα Ελληνικά Προϊόντα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου