Μνήμες: Άχρηστες πληροφορίες που επανέρχονται στο μυαλό σου χωρίς να σε ρωτούν, αυθαίρετα. Χωρίς να τις νοιάζει αν θα σε πονέσουν, αν θέλεις να θυμηθείς. Έχουν πολλούς τρόπους να εμφανίζονται και να εισχωρούν στη ζωή σου ετσιθελικά.
Φωτογραφίες. Κολλητά φιλαράκια με τις μνήμες. Ένας από τους πολλούς τρόπους που έχει το μυαλό για να σου θυμίζει στιγμές. Συνήθως στιγμές που έχεις καταχωνιάσει σε κάποια σκοτεινή γωνιά του εγκεφάλου σου, που έχεις αφήσει να σαπίσουν κάπου ξεχασμένες γιατί δε θέλεις να θυμάσαι.
Όμως, όχι. Οι φωτογραφίες έρχονται να σου θυμίσουν ανθρώπους και καταστάσεις από το παρελθόν. Δεν έχεις επιλογή. Θα τις δεις. Κάπου θα παραπέσουν, κάποιος θα σου δείξει παλιές φωτογραφίες για να γελάσετε με τα παλιά, αλλά εσύ κάθε άλλο παρά θα γελάσεις. Ίσως λίγο από αμηχανία αλλά μέσα σου θα πονάς.
Ίσως και να θυμώνεις σε ορισμένες περιστάσεις. Σ’ εκείνες που σε βλέπεις αγκαλιά με ανθρώπους που μόνο κακό σου προκάλεσαν. Με διπρόσωπα φίδια που έτρεφες στον κόρφο σου και δεν είχες καταλάβει πως θα ναι εκείνοι που θα σου διαλύσουν τη ζωή.
Χαμόγελα και πόζες με τοξικούς ανθρώπους που σε γέμισαν θυμό και αηδία. Ναι, σ’ αυτή την περίπτωση, θα γελάσεις ειρωνικά, θα ξεσπάσεις κι ύστερα θα πετάξεις στα σκουπίδια τις χαζές εικόνες που αντικρίζεις. Θα πάνε εκεί που τους αξίζει.
Θα κάνεις ξεσκαρτάρισμα σε γραφεία και ντουλάπες και είναι αδύνατο να μην πέσεις πάνω σε κάποιο άλμπουμ φωτογραφιών. Θα χαρείς με οικογενειακές φωτογραφίες, θα νοσταλγήσεις παιδικά χρόνια, ανέμελες στιγμές. Ημέρες που κυλιόσουν στα χώματα και μόνη σου έγνοια ήταν αν θα σου φωνάξει η μαμά σου που λέρωσες το λευκό μπλουζάκι.
Δάκρυα θα τρέξουν στα μάτια σου όταν θα βρεις εικόνες με αγαπημένα πρόσωπα που δεν υπάρχουν πια στη ζωή. Θα αναπολήσεις στιγμές σου μαζί τους, λόγια, υποσχέσεις αγκαλιές, συμβουλές. Θα σκουπίσεις τα μάτια σου και θα εύχεσαι να είναι καλά όπου κι αν βρίσκονται και θα παρακαλέσεις να σε προσέχουν. Θα φορέσεις τη μάσκα σου και συνεχίσεις να παριστάνεις τον δυνατό.
Θ’ ανοίξεις τον παλιό σκληρό δίσκο του υπολογιστή σου για να δεις τι υπάρχει μέσα. Γιατί σε πιάνει η ρημάδα η απορία για το παρελθόν. Καλά να πάθεις. Θα βρεις πολλούς φακέλους διαχωρισμένους σε κατηγορίες. «Φίλοι», «Οικογένεια», «Πάσχα στο χωριό», «Πρώτες διακοπές με φίλους», «Κατοικίδια», «Εγώ και ο έρωτάς μου»κλπ…
«Wait, what? Γιατί έχω ακόμα φωτογραφίες με τον πρώην;», θα σκεφτείς. Ίσως όταν χάλασε ο σκληρός να μην είχατε χωρίσει, ίσως από την άλλη να ήθελες να τις κρατήσεις, ποιος ξέρει. Σημασία έχει ότι υπάρχουν. Φυσικά και θ’ ανοίξεις όλα τα αρχεία που βρήκες, φακέλους κι υποφακέλους με σκοπό να σε δεις σε όλες τις φάσεις της ζωής σου που έχεις αποτυπωμένες.
Θα νοσταλγήσεις τις μέρες που ήσουν λιγότερα κιλά, θα κράζεις τον εαυτό σου που γουρούνιασε τόσο πολύ κι έχει γίνει σαν βόδι, θα σκεφτείς ότι τα μαλλιά σου σού πήγαιναν καλύτερα μακριά και άλλα τέτοια κλασσικά.
Θα γελάσεις με τις χαζές γκριμάτσες που θα έχεις στις πόζες με τους κολλητούς σου, θα χαμογελάσεις νωχελικά ανυπομονώντας για τις επόμενες διακοπές στο νησί. Θα θυμηθείς καλοκαιρινούς έρωτες, ίντριγκες, ξενύχτια. Ωραία είναι τελικά να βλέπεις φωτογραφίες. «Θα τις περάσω στο usb να τις βάλω στο laptop» σκέφτεσαι.
Μέχρι που ξαναβλέπεις τον φάκελο «Εγώ κι ο έρωτάς μου»…
Με μισή καρδιά και περίσσια αγωνία, κλικάρεις ν’ ανοίξει. 15 διαφορετικοί υποφάκελοι με διάφορα ονόματα όπως «Τα πρώτα μας Χριστούγεννα», «Το σπιτάκι μας», «Νυχτοπερπατήματα» κλπ, εμφανίζονται μπροστά σου. Θέλεις με μανία να τ’ ανοίξεις όλα μαζί, ταυτόχρονα.
Προτού καν όμως τα δεις, έχουν δημιουργηθεί στο μυαλό σου μία-μία, καρέ-καρέ όλες οι στιγμές σας, σαν ταινία. Αμφιταλαντεύεσαι. Δεν είσαι σίγουρος αν νιώθεις νοσταλγία, χαρά, λύπη, απόγνωση, ζήλια ή όλα μαζί. Κυκλοθυμία για πάντα.
Όσο αγαπώ τις φωτογραφίες, άλλο τόσο τις μισώ ώρες-ώρες. Έρχονται πάντα να σου χαλάσουν την ευτυχία. Να σου ταράξουν τη γαλήνη και την ισορροπία. Την όποια ισορροπία έχεις τέλος πάντων.
Αφού ξεψαχνίσεις και την τελευταία ίντσα κοινής σας φωτογραφίας, αφού έχεις περάσει από χίλιες δυο συναισθηματικές μεταπτώσεις κι έχεις ακούσει 2-3 συγκεκριμένα τραγούδια στο replay, αποφασίζεις να κλείσεις τον υπολογιστή.
Ξαπλώνεις στο πάτωμα κι ατενίζεις το ταβάνι. Σε στυλ είμαι τρελός και κάνω ταβανοψυχοθεραπεία, ξέρετε πώς πάει. Μετά από λίγα λεπτά πάσας σιωπής, αρχίζεις ν’ αναρωτιέσαι.
Γιατί οι άνθρωποι έχουν την τάση ν’ απαθανατίζουν τις στιγμές τους πάνω σε άψυχα χαρτιά; Την ουσία τη ζεις εκείνη τη στιγμή και καμιά φωτογραφία δεν είναι ικανή να την αναπαραστήσει. Ούτε στο ελάχιστο. Μόνο θλίψη μπορούν να σου προκαλέσουν αφού πρόκειται για καταστάσεις του παρελθόντος που δεν μπορούν να επανέλθουν.
Είναι ένα μέσο που μας κρατά προσκολλημένους στο παρελθόν κι εγκλωβίζει ένα κομμάτι μας εκεί. Το αναγκάζει να ζει σ’ έναν περασμένο χρόνο που το μόνο που έχει να προσφέρει είναι δυστυχία.
Όσο κι αν λατρεύω τις φωτογραφίες, όσο κι αν θέλω ν’ απαθανατίζω τοπία, στιγμές, ανθρώπους, φιλιά και αγκαλιές, αρχίζω να καταλαβαίνω.
Καμία αξία δεν έχουν τα φιλμ, τα πορτρέτα και τα pixel. Αξία έχουν οι άνθρωποι, η αφοσίωση που τους δίνεις τη στιγμή που βρίσκεσαι μαζί τους. Το πόσο τους εκτιμάς. Το πόσο ξοδεύεις το χρόνο σου για να βρίσκεσαι με κάποιον. Να ζεις την ίδια τη στιγμή κι όχι να δημιουργείς στιγμές που θα ήθελες να βλέπεις στο μέλλον για να σκέφτεσαι τι καλά που ήταν τότε.
Μπορεί να θεωρούμε πως με το να έχουμε στιγμιότυπα αποτυπωμένα κάπου ξορκίζουμε το χρόνο, το χωρισμό και το θάνατο, μα λανθάνουμε οικτρά. Τον προκαλούμε να έρθει αφού εμείς οι ίδιοι δεν αξιοποιούμε σωστά το χρόνο που μας έχει δοθεί για ν’ απολαύσουμε με τ’ αγαπημένα μας πρόσωπα.
Προκαλούμε οι ίδιοι τον πόνο μας χτυπώντας άτσαλα τη μνήμη. Γιατί η μνήμη είναι πουτάνα και δε χαρίζει. Όσο την τσιγκλάς, τόσο θα έχει ράμματα για τη γούνα σου. Κάθε φορά και ισχυρότερα και πιο θλιβερά. Θα σου θυμίζει πως ήσουν ανάξιος ν’ αξιοποιήσεις τις στιγμές σου γι αυτό και το μόνο που σου απομένει είναι ένα παγωμένο χαρτί.
Φυλακή είναι η φωτογραφία που αιχμαλωτίζει τα χαμόγελα. Τα μετατρέπει σε παγωμένα, άψυχα, λευκά pixel και χάνουν τη μοναδικότητα και την αυθεντικότητά τους.
Ας αναλογιστούμε γιατί έχουμε τόσο ανάγκη τη φωτογραφία κι ας πάρουμε μια σωστή απόφαση. Delete σε όλα. Ό,τι ζήσαμε, όσους ανθρώπους γνωρίσαμε, όσα μέρη επισκεφθήκαμε, ανήκουν στο παρελθόν. Αξίζει να μένουν εκεί και να μη τα σκαλίζουμε.
Ας ζούμε στο παρόν. Στο τώρα για το τώρα κι όχι για το παρελθόν ή για το μέλλον.
Δώρα Κουτσογιάννη
http://www.ilov.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου