Όταν ήμουν μικρή συνήθιζα να φοβάμαι την σιωπή ... φοβόμουν το τι κρύβεται μέσα σε αυτήν .... τα λόγια και οι σκέψεις που ποτέ δεν είχαν την ευκαιρία να ακουστούν. Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι δεν είναι εύκολο να λες την κάθε σου σκέψη ... πράγμα που με απογοήτευσε… δεν ήμουν πλέον το κοριτσάκι που μιλούσε δυνατά και με δύναμη, αλλά μια κοπέλα που σκεφτόταν τι θα πει για να μην εκτεθεί απέναντι στον μικρό της κόσμο. Έφτασα λοιπόν δεκαοκτώ χρονών και νιώθω ότι έχω να πω παρά πολλά πράγματα ... γύρω μου βλέπω αδικίες, βιαιότητες, απανθρωπιά, άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από την ζωή μου κι εγώ κάθομαι σιωπηλή και αδρανής … ΤΙ ΕΓΙΝΕ; ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΩ; ΤΙ ΕΓΙΝΑ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ ΝΑ ΑΛΛΑΞΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ;ΤΙ ΚΑΝΩ ΕΓΩ ΓΙ ΑΥΤΟ; ΣΙΩΠΑΙΝΩ;
Κάθε μέρα που ξυπνώ σκέφτομαι την εξής φράση «κάνε την διάφορα που θες να δεις στο κόσμο» ..έχοντας αυτό μέσα στο μυαλό μου προσπαθώ να «φωνάζω» όσα θέλω να πω, αυτά που σκέφτομαι, αυτά που θέλω, να παλεύω για τα πιστεύω μου, να μην σωπαίνω … δεν λέω ότι είναι εύκολο και ότι πάντα δικαιώνομαι ... ίσως μάλιστα να έχω παραδοθεί πιο πολλές φορές από ότι έχω νικήσει και πιθανότατα να αντιμετωπίσω κι ακόμα πιο πολλές ήττες, αλλά σίγουρα θα έρθουν και ΝΙΚΕΣ … χαμένος είναι μόνο αυτός που παρατάει τα όνειρα του, τα πιστεύω του, την ζωή του και βουλιάζει στην «σιωπή».
Γι’αυτό ας σπάσουμε την «σιωπή» μας και ας παλέψουμε γι αυτούς που θέλουμε να μείνουν, αυτά που θέλουμε και αυτά που πιστεύουμε.. η ζωή είναι μια ταινία και δεν ανήκει στον βουβό κινηματογράφο.
-ΝΑΝΑ
-ΝΑΝΑ
Athina Prantsidou
http://nanamindfuck.blogspot.co.uk/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου