Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2016

Καλά μας κάνουν...

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου

Έχουν κάτσει και περιμένουν σωτηρία από το… υπερπέραν οι πολίτες που διαφωνούν με τη διακυβέρνηση της χώρας από τον κ. Τσίπρα, όσοι την θεωρούν καταστροφική για τον τόπο. Πιστεύουν ότι θα έρθει η αλλαγή ως μάννα εξ ουρανού, ή όπως η τροφή στα νεογνά από τις μητέρες τους. Χωρίς να κουνήσουν το δαχτυλάκι τους.

"Δεν θα αντέξουν θα πέσουν", ακούς καθημερινά όλο και πιο έντονα. Γιατί προφανώς πληθαίνουν εκείνοι που έχουν λόγο να επιθυμούν την ταχύτερη δυνατή απαλλαγή από μία κυβέρνηση που μόνο στόχο έχει την φτωχοποίηση των πολιτών, την εξίσωση προς τα κάτω, ισοπέδωση της παραγωγικότητας και της δυνατότητας του ατόμου να ξεχωρίσει, μιας κυβέρνησης που έκανε πάλι τους Έλληνες... μετανάστες. Αυτή είναι η κύρια συζήτηση γιατί πολύ απλά όλοι θέλουν να εξωτερικεύσουν τον καημό τους. Και σκέφτονται. Αφού όλοι σχεδόν ή έστω οι περισσότεροι συμφωνούμε, γιατί δεν πέφτουν; Έλα ντε;

Όμως για σκεφτείτε το. Πώς θα πέσουν; Από ό,τι αντιλαμβάνομαι σε δημοκρατικά καθεστώτα, δεν υπάρχουν παρά μόνο τρεις τρόποι για να πέσει μία κυβέρνηση. Ο πρώτος είναι να απολέσει την κοινοβουλευτική της στήριξη. Διαπιστώνετε εσείς ότι υπάρχει αυτός ο κίνδυνος; Ότι ακόμη και αν λακίσουν, οικειοθελώς ή εκδιωχθέντες ορισμένοι από τους βουλευτές που τη στηρίζουν, ιδιαίτερα από τους ΑΝΕΛ, θα αντιμετωπίσει ο κ. Τσίπρας πρόβλημα; Δεν ξέρω μήπως θεωρήσει και ότι θα του λυθούν τα χέρια. Πολιτικές εφεδρείες προφανώς υπάρχουν. Από το Λεβέντη, από το ΠΑΣΟΚ, από το Ποτάμι, κάτι ψιλοανεξάρτητοι... Όχι απαραίτητα δομημένα και συντεταγμένα ως κόμματα, αλλά κυρίως μεμονωμένα ως πρόσωπα.

Ο δεύτερος λόγος πτώσης, είναι να συγκλονίζεται η χώρα από διαδηλώσεις και απεργίες. Να αποδομηθούν τα πάντα. Να σείεται συθέμελα τόσο η Αθήνα όσο και οι άλλες μεγάλες πόλεις. Να βγαίνουν καθημερινά εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους, να παραλύσει η χώρα. Βλέπετε εσείς καμία τέτοια αντίδραση; Ή και πρόθεση αντίδρασης; Φαίνεται από πουθενά ότι μπορεί να κινητοποιηθούν τέτοιες δυναμικές; Μάλλον όχι. Η λογική του "ώριμου φρούτου" έχει φορεθεί τόσο πολύ, που τείνει να γίνει τρόπος ζωής. Και στους πολιτικούς, αλλά και στην κοινωνία. Μία κοινωνία που έχει ξεχάσει να διεκδικεί και παρακολουθεί παθητικά τις εξελίξεις. Πονάνε, υποφέρουν, αλλά απλώς σκύβουν το κεφάλι και συνεχίζουν.

Ο τρίτος λόγος, είναι αν θέλει η ίδια η κυβέρνηση να πέσει. Να επιθυμεί να αποδράσει, γιατί θα θεωρεί ότι το κόστος και οι συνέπειες της παραμονής της στην εξουσία θα είναι τόσο δυσμενείς και θα δραματοποιούνται όσο περνά ο καιρός. Να έχει καταληφθεί από πανικό και να θεωρεί λυτρωτική την παράδοση της εξουσίας. Ή και... σωτήρια. Αυτός ο τελευταίος λόγος ίσως να είναι και ο μοναδικός που μπορεί υπό προϋποθέσεις να ισχύσει στη δική μας περίπτωση.

Βεβαίως, δεν πρέπει ουδείς να λησμονεί την άποψη που επικρατεί στην κυβέρνηση και το κυβερνών κόμμα, ότι "η αριστερά δεν θα ξαναπαραδώσει τα όπλα όπως κάποτε στη Βάρκιζα. Και η εξουσία είναι το όπλο της". Κάπως έτσι δεν το είπε και ο κ. Κατρούγκαλος; Μην αμφιβάλετε ότι την συμμερίζεται η συντριπτική πλειοψηφία όσων εξακολουθούν να δηλώνουν σήμερα ΣΥΡΙΖΑ. Και νομίζω ότι και ο πρωθυπουργός και οι κορυφαίοι επιτελείς του δεν έχουν και πολύ διαφορετική άποψη.

Πώς μπορεί να ενεργοποιηθεί ο τρίτος αυτός λόγος και να οδηγήσει σε πολιτικές εξελίξεις; Αν σταματήσει η κυβέρνηση να έχει τη δυνατότητα να πληρώνει τις υποχρεώσεις της. Όχι στην αγορά, αυτό άλλωστε το έχει σταματήσει από καιρό και πληρώνει με το σταγονόμετρο. Στους δημόσιους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους εννοώ. Εκεί όπου βρίσκεται και ο πυρήνας της πολιτικής της δύναμης. Αλλά και όταν υποχρεωθεί να ψηφίσει το νέο εργασιακό. Εκεί θα έρθει σε αντιπαράθεση με την άλλη μεγάλη κρίσιμη μάζα που την στηρίζει. Τους συνδικαλιστές και τους εργατοπατέρες. Οι οποίοι θα χάσουν μεγάλο μέρος από την ισχύ τους. Και βέβαια με τα χαμηλά εισοδήματα τα οποία υποτίθεται ότι προσπαθεί η κυβέρνηση να στηρίξει, δημιουργώντας όμως από την άλλη πλευρά καθημερινά ένα εντελώς αρνητικό και δυσοίωνο για εκείνους περιβάλλον.

Πότε και πώς θα λειτουργήσουν αυτά; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά. Θα λειτουργήσουν παρ’ όλα αυτά; Και πάλι δεν μπορεί να υπάρξει σαφής απάντηση. Όσο η μπάλα βρίσκεται στο κυβερνητικό γήπεδο και οι εξελίξεις εξαρτώνται έστω και σε έναν βαθμό από αυτούς τους ίδιους, εκείνοι ορίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού. Μπορεί κανείς να αλλάξει αυτούς τους κανόνες; Μπορεί να δημιουργήσει ρεύμα άμεσης ανατροπής μέσα από την κοινωνία; Μπορεί να κινητοποιήσει καταστάσεις; Μέχρι τώρα δεν φάνηκε αυτό εφικτό. Οι δημοσκοπήσεις, δείχνουν ότι η δυσαρέσκεια είναι μεγάλη –και είναι– αλλά δεν αρκούν για να ανατρέψουν εδώ και τώρα την κατάσταση. Προεξοφλούν το "αύριο", είναι σαφές, αλλά δεν αλλάζουν το παρόν. Και η καταστροφή συνεχίζεται...

Άλλωστε, συνήθως μια κυβέρνηση που είναι πίσω με διψήφιο ποσοστό δεν κάνει εκλογές, αλλά προσπαθεί να γαντζωθεί όσο μπορεί στην εξουσία. Ιδιαίτερα όταν αυτό συμβαίνει μόνο έναν χρόνο μετά την επανεκλογή της. Γιατί ακόμα και η "δραπέτευση" από την εξουσία έχει προϋποθέσεις. Και σε συνθήκες επαπειλούμενης πολιτικής συντριβής δεν είναι και τόσο απλό να το αποφασίσεις... Ίσως βέβαια πάλι αυτή τη φορά να γίνει κάτι διαφορετικό. Ίσως ο πανικός και η ανασφάλεια να τους οδηγήσει στην έξοδο. Να μην μπορέσουν να αντέξουν αυτή την έκρυθμη κατάσταση παντού.

Τι τα θέλετε όμως, φταίμε όλοι μας για το γεγονός ότι η χώρα κυβερνάται σήμερα από αυτή την κυβέρνηση. Υπό αυτή την έννοια, καλά μας κάνουν. Αφού μπορούν... "Εμείς" τους εκλέξαμε, "εμείς" τους λουζόμαστε. Καλά μας κάνουν. Γιατί τη δεύτερη φορά δεν ίσχυε το "δεν ήξερες, δεν ρώταγες". Τι ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ πριν τον πριμοδοτήσουν οι πρώην ΠΑΣΟΚοι και πριν μείνουν στους καναπέδες αντί να πάνε να ψηφίσουν πολλοί πρώην Νεοδημοκράτες; Καλά μας κάνουν...



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗ

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα των άρθρων.

Εμείς απλά τα δημοσιεύουμε και η αξιολόγησή τους επαφίεται στη κρίση του αναγνώστη.

Αποποιούμαστε κάθε νομικής ευθύνης για την ακρίβεια των γραφομένων σε άλλα ιστολόγια ή ιστοσελίδες