Αντίο, Καλέ μου Φίλε

Ένας άνθρωπος έφυγε..
Ένας άνθρωπος σκοτώθηκε…
Έχασε την ζωή του…

Σήμερα έφυγες από εδώ. Από εμάς. Γιατί στεναχωριέμαι; Είναι θλίψη αυτό που νιώθω; Είναι οργή; Θέλω να πενθήσω; Δεν μπορώ να καταλάβω…

Η κατάσταση είναι πολύ πιο ξεκάθαρη (ή μήπως όχι;) όταν ο άνθρωπος που φεύγει είναι από την καθημερινή ζωή σου, τον ζεις και τον βιώνεις συνεχώς… Νιώθω όμως πως μπερδεύεται κάπως τώρα που ο άνθρωπος αυτός δεν ήταν στην καθημερινότητά μου..

Γι’ αυτό με αφήνω να το αισθανθώ. Αφουγκράζομαι αυτό που νιώθω… Είμαι θλιμμένος. Πολύ θλιμμένος. Όταν σε γνώρισα άγγιξες ένα μεγάλο κομμάτι της ψυχής μου. Ήμασταν φίλοι. Πολύ καλοί φίλοι… Όχι για πολύ αλλά αληθινά!.. Για μένα είναι αυτό το κομμάτι που μένει ζωντανό μέσα μου! Κυρίως αυτό. Διότι οι καταστάσεις άλλαξαν και απομακρυνθήκαμε…

Όχι δεν ήσουν στη ζωή μου τα τελευταία χρόνια και δεν θα κρίνω γιατί. Μάλλον πήραμε χωριστούς δρόμους.  Όμως σήμερα θλίβομαι. Θλίβομαι γιατί δεν είσαι πια εδώ… Και το κομμάτι της ψυχής μου που άγγιξες πονάει… Σκίζεται κομμάτια…

Εύχομαι να μπόρεσα να σου μεταδώσω πόσο χάρηκα που σε είδα το καλοκαίρι που πέρασε. Εύχομαι να το κατάλαβες και να το ένιωσες. Ήταν εννιά χρόνια από την τελευταία μας συνάντηση. Του χρόνου είναι η συνάντηση που είχαμε κανονίσει τελειώνοντας το σχολείο. Εσύ ήσουν αυτός που με προσκάλεσε και μου έδωσε την πρόσκληση, τότε, εννιά χρόνια πριν… Θυμάσαι;

Κι εγώ την έχασα μέσα στις επόμενες μέρες… Και όλα τα χρόνια που πέρασαν έλεγα στον εαυτό μου πως όταν πλησιάζουν οι μέρες θα σου τηλεφωνήσω και θα σε ρωτήσω πότε είναι κι εσύ θα μου το θυμίσεις.. Και το καλοκαίρι που βρεθήκαμε χάρηκα τόσο πολύ! Πόσο είχες αλλάξει! Πόσο χάρηκα που σε είδα παλιέ μου φίλε!.. Και φεύγοντας είπα στον εαυτό μου πως του χρόνου είναι η συνάντησή μας, πως ακόμα κι αν δεν κανονίσουμε να βρεθούμε ενδιάμεσα, δεν θα περάσουν πάλι εννέα χρόνια για να ανταμώσουμε… Πως να το ήξερα όμως, ε;

Σήμερα θλίβομαι φίλε μου, γιατί συνειδητοποιώ πως ο χρόνος αυτός θα είναι πολύ περισσότερος (ίσως) από εννέα χρόνια και πως εκεί που είσαι δεν μπορώ να κανονίσω και να έρθω.. Θλίβομαι για την απουσία σου.. Θλίβομαι και κλαίω… Νιώθω την ανάγκη να σε αποχαιρετήσω… Πόσο δύσκολο είναι να το κάνω μόνος μου και πόσο περίεργο θα ήταν αν το ξέραμε και μπορούσα να σε αποχαιρετήσω πριν φύγεις…

Κλείνω τα μάτια και θυμάμαι… Λένε πως το μυαλό μπορεί να ανακαλέσει εύκολα μνήμες συνδεμένες με έντονα συναισθήματα. Και με σένα φίλε μου μπορώ να ανακαλέσω πολλές στιγμές… Θλίβομαι και δεν ξέρω τι με θλίβει περισσότερο… Ο χαμός σου ή η συνειδητοποίηση πως δεν είμαστε παντοδύναμοι;

Πως τελικά κανείς δεν μπορεί να μας εγγυηθεί το μέλλον μας και πως ανά πάσα στιγμή μπορεί έτσι απλά, σε μια στιγμή, ένα κλάσμα δευτερολέπτου να σταματήσουμε να είμαστε… Να σταματήσουμε να υπάρχουμε κι όλα αυτά που σχεδιάζουμε και περιμένουμε να έρθουν να μην έχουν πια ουσία.. Όλα αυτά που περιμένουμε να έρθουν… Πολλές φορές ακούω «όταν κάνω αυτό, θα είμαι χαρούμενος», ή «όταν κάνω αυτό, δεν θα θέλω τίποτα άλλο» ή «θα είμαι ικανοποιημένος»… Και τώρα; «Όχι, τώρα δεν είμαι ακόμα, αλλά προσπαθώ και θα φτάσω σύντομα τον στόχο μου»… Γιατί; Γιατί δεν μπορείς να είσαι τώρα χαρούμενος και ικανοποιημένος; Κι αν τουλάχιστον όντως χρειάζεσαι κάτι, τι σε σταματάει από το να το αποκτήσεις τώρα; Ή τι σε εμποδίζει από το να διεκδικήσεις τώρα;

Ήσουν στην ηλικία μου και αυτό φέρνει τον θάνατο πιο κοντά σε μένα..

Τις τελευταίες μέρες είναι όλο και πιο ζωντανή στο μυαλό μου η φράση «ζήσε το σήμερα, γιατί το χθες πέρασε και το μέλλον δεν το γνωρίζουμε»… Όντως το χθες πέρασε και το μέλλον δεν το ξέρει κάνεις… Όχι μόνο τι θα γίνει, αλλά και αν θα υπάρξει. Τρομακτικό ακούγεται, ε; Είναι… Όμως μπορούμε να επιλέξουμε να ζούμε με τον φόβο μιας κατάστασης που βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε, ή να ζούμε πραγματικά στο σήμερα γιατί είναι το μόνο που μας είναι εγγυημένο. Όχι στο σήμερα, στο τώρα! Η ζωή σου είναι ΤΩΡΑ!
«Μα και τι να κάνουμε; Να μην σχεδιάζουμε ή να μην ποθούμε πράγματα; Πως θα εξελισσόμαστε έτσι; Δεν έχει νόημα..»

Όντως δεν έχει. Το να μπορέσουμε να κάνουμε σχέδια, όνειρα και ταυτόχρονα να ζούμε στο τώρα, είναι πολύ δύσκολο να το κάνει κάποιος, είναι όμως εφικτό.. Και είναι μία αλήθεια..

Γι’ αυτό σας προκαλώ.. Να κάνετε το τώρα σας πιο ενδιαφέρον και σημαντικό. Είναι το μόνο που έχουμε.

Θλίβομαι που έφυγες.
Θλίβομαι για πολλούς λόγους.

Όμως περισσότερο απ’ όλα, θλίβομαι για έναν λόγο… που κατάλαβα με την απώλειά σου το πόσο σε αγάπησα και το πόσο σε αγαπώ.!! Που δεν στο είπα ποτέ! Που δεν το καταλάβαινα… Σε αγαπούσα πολύ!
Είμαι χαρούμενος που σε γνώρισα και που σε είχα στη ζωή μου για όσο καιρό σε είχα…
Θλίβομαι για την απώλειά σου και την αγάπη μου που ποτέ δεν σου εξέφρασα…
Είμαι ευγνώμων που μπόρεσα και σε είδα πριν λίγους μήνες εντελώς τυχαία! Η συνάντησή μας μου προκάλεσε έκπληξη και χαρά!
Και τώρα είναι ανάγκη να σε αποχαιρετήσω. Για πάντα τώρα…

Δεν θέλω..
Αντίο άνθρωπε.
Αντίο παλιέ μου συμμαθητή.
Αντίο φίλε μου.
Αντίο αδελφέ μου.
Κλαίω…
Αντίο, σ’ αγαπώ πολύ!
Σ’ ευχαριστώ για όλα..!

Γυφτόπουλος Γεώργιος, Εμψυχωτής Μουσικοθεατρικών Προγραμμάτων Και Προγραμμάτων Ψυχολογίας Για Παιδιά.

http://enallaktikidrasi.com/