Πάντα μου άρεσαν τα παιχνίδια με τις λέξεις.
Αθώα και διεγερτικά.
Υπάρχουν όμως λέξεις που δεν είναι τόσο αθώες.
Επειδή μας έμαθαν να τις χρησιμοποιούμε λάθος.
Μάθαμε να συνωμοτούμε ΓΙΑ μια συγγνώμη.
Να συνωμοτούμε ΜΕ μια συγγνώμη.
“Συγγνωμοσία” λοιπόν…
Για κάθε συνωμοσία που έγινε στο όνομα της συγγνώμης.
Ζητάμε συγγνώμη επειδή θέλουμε να δείχνουμε ευγενικοί.
Ζητάμε συγγνώμη γιατί θέλουμε να απαλλαχθούμε από τις ενοχές μας.
Δε ζητάμε συγγνώμη από φόβο μη νιώσουμε ένοχοι.
Συνωμοτούμε για να μη ζητήσουμε συγγνώμη.
Συνωμοτούμε και για να ζητήσουμε συγγνώμη.
Με πόσες συγγνώμες συγκαλύπτονται τα πραγματικά θέλω;
Με πόσες συγγνώμες παραμυθιάζονται τα κακώς κείμενα;
Με πόσες συγγνώμες περιχαρακώνεται η ψυχή απέναντι στον τρόμο;
Με πόσες ακόμα συγγνώμες θα αναμένω παρέα, δίπλα στο τζάκι για να δω τη φλόγα;
Χρειάζεται να συνωμοτήσουν πολλές συγγνώμες για να θωρακίσουν τη σιωπή.
Νομιμοποιείται η άφεση αμαρτιών και παραβλέπεται η πλάνη.
Επιτρέπεται η συγχώρεση και αδρανοποιείται η συνείδηση.
Υιοθετείται η ικεσία και αποδυναμώνεται η παρουσία.
Δεν είναι τόσο αθώα τελικά εκείνα τα παιχνίδια με τις λέξεις.
Κι αν είναι αθώα, δεν είναι διεγερτικά.
Κι αν είναι διεγερτικά, δεν είναι αθώα.
Τελικά αναρωτιέμαι…
Για μια συγγνώμη ζούνε όλοι, ρε γαμώτο;
Γράφει η Ματίνα Σταθάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου