Διακόσια ενα χρόνια συμπληρώθηκαν από την γέννηση του ποιητή του παγκόσμιου προλεταριακού ύμνου
Εμπρός της Γης οι κολασμένοι
της πείνας σκλάβοι εμπρός – εμπρός
Το δίκιο από τον κρατήρα βγαίνει
σα βροντή σαν κεραυνός.
Φτάνουν πια της σκλαβιάς τα χρόνια
όλοι εμείς οι ταπεινοί της Γης
που ζούσαμε στην καταφρόνια
θα γίνουμε το παν εμείς.
Στον αγώνα ενωμένοι
κι ας μη λείψει κανείς
Ω! Νάτη, μας προσμένει
στον κόσμο η Διεθνής .
* * *
Θεοί, αρχόντοι, βασιλιάδες
με πλάνα λόγια μας γελούν
της Γης οι δούλοι κι οι ραγιάδες
μοναχοί τους, θα σωθούν…
Για να λείψουν τα δεσμά μας
για να πάψει πια η σκλαβιά
να νιώσουν πρέπει τη γροθιά μας
και της ψυχής μας τη φωτιά».
4 Οκτώβρη, συμπληρώθηκαν 201 χρόνια από την γέννηση του σπουδαίου Γάλλου επαναστάτη ποιητή,Ευγένιου Ποτιέ (1816 – 1887), ο οποίος σφράγισε την παγκόσμια προλεταριακή συνείδηση, χαρίζοντάς της τον διάσημο, χιλιοτραγουδιασμένο και μεταφρασμένο σχεδόν σε όλες τις γλώσσες, ύμνο της: Την «Διεθνή»!
Ο Ποτιέ γεννήθηκε αμέσως μετά την προσωρινή ήττα της Γαλλικής Επανάστασης, με την Παλινόθρωση της μοναρχίας, έζησε τρεις επαναστάσεις, συμμετείχε ενεργά στην πρώτη σημαντική εμφάνιση της εργατικής τάξης στο ιστορικό προσκήνιο με την Παρισινή Κομμούνα και πέθανε μετά την οριστική κυριαρχία της μπουρζουζίας.
Ηταν γιος εργάτη και ήταν εργάτης και ο ίδιος, αν και κατάφερε να αποκτήσει μεγαλύτερη εξειδίκευση από τον πατέρα του στον τομέα της υφαντουργίας.
Τους πρώτους του στίχους τους γράφει στην επανάσταση του Ιούλη το 1830, η οποία, αν και ουσιαστικά έφερε στην πολιτική εξουσία έναν βασιλικό «οίκο» στην θέση του προηγούμενου, είχε και σαν «παρελκόμενο» να «αναγνωρίσει» το προλεταριάτο τον εαυτό του, ως ξεχωριστή πολιτική δύναμη. Τον Νοέμβρη του 1831ξεσηκώνονται οι υφαντές στην Λυόν με σύνθημα «Να ζεις δουλεύοντας ή να πεθαίνεις αγωνιζόμενος»! Τον Απρίλη του 1834 η εξέγερση επαναλαμβάνεται.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, στην δεκαετία του 1840, τα ποιήματα του Ποτιέ γίνονται ανάρπαστα από τους εργάτες. Ιδιαίτερα δημοφιλές γίνεται το ποίημά του «Αδειο στομάχι», με περιεχόμενο όχι ιδιαίτερα δύσκολο να το φανταστεί κανείς…
Την άποψή του για τον ρόλο της ποίησης ο Ποτιέ την εξέφρασε με την φράση: «Στην Γαλλία, όλα ξεκινούν με ένα τραγούδι».
Μπορεί στην επανάσταση του Φλεβάρη του 1848 να εξακολουθεί να κυριαρχεί ιστορικά η αστική «σφραγίδα», ωστόσο, το προλεταριάτο αναδεικνύεται σε αυτόνομη, πολιτική δύναμη, με δικά της αιτήματα και οργάνωση. Ο Ποτιέ συμμετέχει ενεργά.
Το 1851 γίνεται νέα Παλινόρθωση, και στη θέση της νεαρής αστικής δημοκρατίας επανέρχεται η μοναρχία στο πρόσωπο του Ναπολέοντα του ΙΙΙ.
Το 1860, ο Ποτιέ θα οργανώσει το σωματείο των βαφιάδων, το οποίο θα ενταχθεί στην Διεθνή το 1870.
Η μεγάλη του στιγμή, θα είναι και η μεγάλη, πρώτη ιστορική στιγμή της εργατικής τάξης: Η Παρισινή Κομμούνα το 1871. Ο Ποτιέ συμμετέχει με ενθουσιασμό στην προλεταριακή επανάσταση και εκλέγεται μέλος της Επιτροπής της Κομμούνας του Παρισιού. Οι 72 μέρες που κράτησε η Κομμούνα ήταν 72 εφιαλτικές νύχτες για την αστική τάξη.
Τον Ιούνη του 1871, κυνηγημένος πλέον από τους νικητές, ο Ποτιέ θα γράψει το σημαντικότερο έργο του: την«Διεθνή».
Το 1880, στην Λιλ εμφανίζεται μια εργατική χορωδία υπό την διεύθυνση του υφαντή,Pierre De Geyter (1848 – 1932). Ο δήμαρχος, φίλος της μουσικής, παραγγέλνει στον De Geyter να γράψει κάτι… «πνευματικό». Ο τελευταίος αποφασίζει να »ντύσει» με μουσική την «Διεθνή» και στην 23 Ιούνη του 1888, η χορωδία ερμηνεύει για πρώτη φορά τον εργατικό ύμνο παρουσία του δημάρχου και άλλων επισήμων.
Ο De Geyter απολύθηκε αμέσως μετά και έμεινε για χρόνια άνεργος, ενώ το 1920, στα 72 του, εντάχθηκε στο Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα.
Ο Ποτιέ πέθανε στις 6 Νοέμβρη του 1887 στο Παρίσι.
Το 1899 η «Διεθνής» ακούστηκε στο σοσιαλιστικό συνέδριο του Παρισιού και αμέσως μετά πέρασε στα χείλη των πρωτοπόρων εργατών όλου του κόσμου…
Ο Λένιν για τον Ποτιέ
«Το Νοέμβρη του περασμένου χρόνου, του 1912, έκλεισαν 25 χρόνια από την ημέρα του θανάτου του Γάλλου ποιητή – εργάτη Ευγένιου Ποτιέ που έγραψε τον περίφημο προλεταριακό Υμνο της Διεθνούς («Εμπρός της γης οι κολασμένοι» κτλ.).
»Ο Υμνος αυτός μεταφράστηκε σ’ όλες τις ευρωπαϊκές, και όχι μόνο, γλώσσες. Σ’ όποια χώρα κι αν βρεθεί ένας συνειδητός εργάτης, όπου κι αν τον ρίξει η μοίρα, όσο κι αν νιώθει τον εαυτό του ξένο, χωρίς γλώσσα, χωρίς γνωστούς, μακριά από την πατρίδα του, μπορεί να βρει συντρόφους και φίλους με το γνωστό σκοπό του Υμνου της Διεθνούς .
»Οι εργάτες όλων των χωρών άρπαξαν τον Υμνο του πρωτοπόρου τους μαχητή, του προλετάριου – ποιητή και τον έκαναν παγκόσμιο προλεταριακό ύμνο.
»Και οι εργάτες όλων των χωρών τιμούν τώρα τον Ευγένιο Ποτιέ . Η γυναίκα και η κόρη του ζουν ακόμη και ζουν μέσα στη φτώχεια, όπως ζούσε σ’ όλη του τη ζωή ο ποιητής του Υμνου της Διεθνούς . Ο Ευγένιος Ποτιέ γεννήθηκε στο Παρίσι στις 4 του Οχτώβρη 1816. Ηταν μόλις 14 χρόνων όταν σύνθεσε το πρώτο του τραγούδι και το τραγούδι αυτό τιτλοφορούνταν «Ζήτω η ελευθερία!». Το 1848 πήρε μέρος σαν μαχητής των οδοφραγμάτων στη μεγάλη μάχη των εργατών ενάντια στην αστική τάξη.
»Ο Ποτιέ γεννήθηκε σε φτωχή οικογένεια και σ’ όλη του τη ζωή έμεινε φτωχός, προλετάριος. Εβγαζε το ψωμί του συσκευάζοντας κιβώτια και αργότερα κάνοντας ζωγραφιές πάνω σε υφάσματα.
»Από το 1840 ο Ευγένιος Ποτιέ απαντούσε σε όλα τα σπουδαία γεγονότα της ζωής της Γαλλίας με το μαχητικό του τραγούδι, αφυπνίζοντας τη συνείδηση των καθυστερημένων, καλώντας τους εργάτες να ενωθούν, μαστιγώνοντας την αστική τάξη και τις αστικές κυβερνήσεις της Γαλλίας.
»Στην περίοδο της Μεγάλης Κομμούνας του Παρισιού (1871) ο Ποτιέ εκλέχτηκε μέλος της. Από τις 3.600 ψήφους, αυτός πήρε τις 3.352.
»Συμμετείχε σ’ όλα τα μέτρα της Κομμούνας, της πρώτης αυτής προλεταριακής κυβέρνησης.
»Η πτώση της Κομμούνας ανάγκασε τον Ποτιέ να καταφύγει στην Αγγλία και στην Αμερική. Τον περίφημο Υμνο της Διεθνούς τον έγραψε τον Ιούνη του 1871, την άλλη μέρα, μπορούμε να πούμε, μετά την αιματηρή ήττα του Μάη.
»Η Κομμούνα καταπνίγηκε.., αλλά η «Διεθνής » του Ποτιέ διακήρυξε τις ιδέες της σ’ όλο τον κόσμο, κι αυτή ζει τώρα όσο ποτέ άλλοτε.
»Το 1876, στην εξορία, ο Ποτιέ έγραψε το ποίημα: «Οι εργάτες της Αμερικής στους εργάτες της Γαλλίας». Στο ποίημα αυτό απεικόνιζε τη ζωή των εργατών κάτω από το ζυγό του καπιταλισμού, την εξαθλίωσή τους, τη βασανιστική εργασία τους, την εκμετάλλευσή τους, τη σταθερή πεποίθησή τους για την επικείμενη νίκη της υπόθεσής τους.
»Μόνο ύστερα από εννιά χρόνια μετά την Κομμούνα ο Ποτιέ γύρισε στη Γαλλία κι αμέσως μπήκε στο «Εργατικό κόμμα». Το 1884 εκδόθηκε ο πρώτος τόμος των ποιημάτων του. Το 1887 εκδόθηκε ό δεύτερος τόμος με τον τίτλο: «Επαναστατικά τραγούδια».
»Πολλά άλλα τραγούδια του ποιητή – εργάτη εκδόθηκαν πια μετά το θάνατό του.
»Στις 8 του Νοέμβρη 1887 οι Παρισινοί εργάτες συνόδευσαν στο νεκροταφείο Pare Lachaise, όπου είναι θαμμένοι οι εκτελεσθέντες κομμουνάροι, τη σορό του Ευγένιου Ποτιέ . Η Αστυνομία ματοκύλισε τους εργάτες, για να αποσπάσει από τα χέρια τους την κόκκινη σημαία. Τεράστιες μάζες πήραν μέρος στην κηδεία. Από παντού αντηχούσαν οι ιαχές: «Ζήτω ο Ποτιέ !».
»Ο Ποτιέ πέθανε μέσα στη φτώχεια. Αφησε όμως πίσω του ένα αληθινά αθάνατο πνευματικό μνημείο. Ηταν ένας από τους πιο μεγάλους προπαγανδιστές με το τραγούδι. Οταν έγραψε το πρώτο τραγούδι του, οι σοσιαλιστές εργάτες μετριούνταν το πολύ πολύ σε δεκάδες. Τώρα το ιστορικό τραγούδι του Ευγένιου Ποτιέ το ξέρουν δεκάδες εκατομμύρια προλετάριοι…».
*Β. Ι. Λένιν, «Απαντα», 5η έκδ., τόμ. 22, σελ.283-285 εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»
____________________________________________________________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου