Μια λεπτή και παλλόμενη μεμβράνη χωρίζει τον ζωγράφο από τον κόσμο του. Το δώμα του, μέσα απ’ το οποίο ασκεί την τέχνη του, έχει την εξώκοσμη υφή των πραγμάτων που τα φθείρει το άγχος, το πένθος, η ζήλεια, η κατάθλιψη.
Η μοναδική άμυνα της μεμβράνης τού καλλιτέχνη είναι η διαφάνειά της. Ο Μοντιλιάνι γνώριζε-πληρώνοντας ακριβά αυτή τη γνώση-πως η ραφιναρισμένη ομορφιά τού ανθρώπινου πυρήνα είναι ευάλωτη σαν χάρτινο παραπέτασμα.
Μεταξύ θυμού και απελπισίας δείχνει πως μπορεί να στρέφει κανείς τα μάτια του στην ομορφιά. Δείχνει πως η γύμνια των κορμιών δεν έχει κανένα φόβο, σα να ξέρουν αυτά τα ίδια πως θα έρχονται στον κόσμο ξανά και ξανά.
Αυτός ο ένθερμος ποιητής των χεριών και των σωμάτων, των γυναικείων προσώπων και των γυμνών θηλυκών κορμιών, που τα έχει γραπώσει σε φλογερές πόζες, θαρρείς μέσα σε ονειρώδεις παραμορφώσεις και συστροφές, με τα παραισθησιακά τους βλέμματα, με όλη τη δραστήρια ιταλική χάρη που αναδίδει η σάρκα τους.
Αυτός, ο Μοντιλιάνι, που άρχισε να ανασταίνει σε μακρόστενες μορφές και ποιητικές χλομές αρμονίες την σπουδαία ιταλική τέχνη, που την είχε αποσυνθέσει το σημιτικό φύραμα έπειτα από δυο αιώνων καλλιτεχνικό ύπνο, πέθανε νωρίς.
Το blog στηρίζει τα Ελληνικά Προϊόντα
Μέσα σ’ αυτό το γαλλικό περιβάλλον, που συντηρούσε μόνο ατομικές εκδηλώσεις, αντανακλώντας την τέλεια αναρχία των πνευμάτων.
Σε μια εποχή όπου η κατεξοχήν ατομικιστική έκφραση της ζωγραφικής επανακινούσε την ευαισθησία της πάνω σε καινούργιες βάσεις, στην οποία το άτομο εμφάνιζε την τάση να υποταχθεί στο γενικό συμφέρον, περιμένοντας τον ριζικό μετασχηματισμό της οικονομικής τάξης πραγμάτων.
Ο Μοντιλιάνι ως ηρωικός πολεμιστής εναντίον ενός βάρβαρου ακαδημαϊσμού, πετάει την περικεφαλαία για να αδράξει σοβαρός το ταμ ταμ.
Κομίζει στην τέχνη αυτό το διαλυτικό πνεύμα, μεταφέροντας σ’ ένα άλλο επίπεδο τις ανάμεικτες εικόνες της διάρκειας και τού χώρου.
Οι γυναίκες του τόσο γήινα διαβολικές και τόσο γεωμετρικά απόκοσμες, στολισμένες με τις πυρόξανθες μουνότριχες και τα νεανικά βυζιά τους, αποτυπώνονται ως ειδώλια ενός αρχέγονου ερωτισμού, θαρρείς φρεσκοβγαλμένου απ’ την υγρασία των σπηλαίων στα βρώμικα αλλά ζεστά καλλιτεχνικά δώματα των επαναστατών της ζωής που με βιτριολικό βρόντο ξεσπά από μέσα τους η καύλα για ζωή.
Κι αν ο Μοντιλιάνι κατάφερε κάτι σπουδαίο αυτό είναι να μείνει στα μάτια μας ως εραστής και όχι ως έμπορος. Ως ποιητής που τού άρεσε ο καπνός και η παρέα χωρίς καπεταναίους και μάχες. Πάντα φυτεύοντας ένα μικρό σκάνδαλο στον κόρφο της ερωμένης του και στον κόρφο αυτού του μάταιου αλλά συναρπαστικού Κόσμου.
Σε μια εποχή όπου η κατεξοχήν ατομικιστική έκφραση της ζωγραφικής επανακινούσε την ευαισθησία της πάνω σε καινούργιες βάσεις, στην οποία το άτομο εμφάνιζε την τάση να υποταχθεί στο γενικό συμφέρον, περιμένοντας τον ριζικό μετασχηματισμό της οικονομικής τάξης πραγμάτων.
Ο Μοντιλιάνι ως ηρωικός πολεμιστής εναντίον ενός βάρβαρου ακαδημαϊσμού, πετάει την περικεφαλαία για να αδράξει σοβαρός το ταμ ταμ.
Κομίζει στην τέχνη αυτό το διαλυτικό πνεύμα, μεταφέροντας σ’ ένα άλλο επίπεδο τις ανάμεικτες εικόνες της διάρκειας και τού χώρου.
Οι γυναίκες του τόσο γήινα διαβολικές και τόσο γεωμετρικά απόκοσμες, στολισμένες με τις πυρόξανθες μουνότριχες και τα νεανικά βυζιά τους, αποτυπώνονται ως ειδώλια ενός αρχέγονου ερωτισμού, θαρρείς φρεσκοβγαλμένου απ’ την υγρασία των σπηλαίων στα βρώμικα αλλά ζεστά καλλιτεχνικά δώματα των επαναστατών της ζωής που με βιτριολικό βρόντο ξεσπά από μέσα τους η καύλα για ζωή.
Κι αν ο Μοντιλιάνι κατάφερε κάτι σπουδαίο αυτό είναι να μείνει στα μάτια μας ως εραστής και όχι ως έμπορος. Ως ποιητής που τού άρεσε ο καπνός και η παρέα χωρίς καπεταναίους και μάχες. Πάντα φυτεύοντας ένα μικρό σκάνδαλο στον κόρφο της ερωμένης του και στον κόρφο αυτού του μάταιου αλλά συναρπαστικού Κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου